shabd-logo

সকল


 হলকান্ত বৰুৱা           হলকান্ত বৰুৱাই সেইদিনা ৰণুৱা দুহেজাৰ লৈ “যুগীৰপাম” এৰি চাউলখোৱা মানাহ নদী পাৰ হৈ বেলি ছদাড়মান থকাত চেঙ্গা গাওঁ পালেগৈ। তাতে তেওঁ সেই নিশা থাকিবলৈ মন কৰি চাউলখোৱা নৈৰ পাৰ

 টেঙৰে টেঙৰে        বাপেক এইদৰে যুঁজলৈ যোৱাৰ পিছ দিনা—ইফালে লক্ষ্মী- কান্তই দুপৰীয়া খাই বৈ উঠি তেওঁৰ ফৈদৰ ৰণুৱাবিলাকৰ দুটা মুখিয়াল মানুহক মতাই আনিলে আৰু সিহঁতক ৰণুৱাবিলাকক সাজু ৰাখিবলৈ কলে । সি

 শান্তিৰাম ভকত  বৰনগৰীয়া চণ্ডীবৰুৱাৰ হাউলিৰ ভিতৰত শাস্তিৰাম নামে এজন কেৱলীয়া ভকত আছিল । মানুহজনৰ বয়স দেড়কুৰি বছৰমান হৈছিল। তেওঁ বৰণত তেজগোৰা । তেওঁৰ মুখখন চকলা, মূৰত পাহৰখা চুলি। মানুহজন বৰ ওখ

 হলকান্ত বৰুৱাৰ যুদ্ধযাত্রা      সেইদিনা সন্ন্যাসীয়ে সৈতে কথা বতৰা হৈ যোৱাৰ দুদিনৰ পিছত হলকান্ত বৰুৱাই দুপৰীয়া খাই বৈ উঠি তেওঁৰ মাল ঘৰতে খাট এখনত পাটি পাৰি বহি আছিল আৰু মনে মনে অলপ কিবাকিবি গুণ

 পশীলা     সেই নিশা সখীয়েকে সৈতে কথা বতৰা পাতি তাৰ পাছদিনা দুপৰীয়া পমীলাই ভাত-পানী খাই বই উঠি মনোমতীৰ মূৰ- শিতানত থকা চালপিৰাখনৰ জপা এটা মেলিলে আৰু এযোৰ ভাল নিকা মুগাৰ ৰিহামেখেলা উলিয়ালে । এখন

 জটীয়া (১) বাবাজীৰ মন্ত্ৰণা      সেই দিনাখন পুতেকে সৈতে কথাবতৰা পাতি উঠি হলকাস্ত বৰুৱাই বেলি অলপ লহিৱাত নিজৰ ঘৰৰ পৰা ওলাই তেওঁৰ হাউলিৰ অলপ আঁতৰত থকা এটি সন্ন্যাসীৰ আধাৰালৈ আহিল ; আৰু সন্ন্যাসীজন

 দুই সখী   মনোমতীৰ হাতত যিজনী গাভৰুৱে ধৰিছিল সেই গাভৰু - জনীৰ নাম পমীলা । পমীলা মনোমতীতকৈ ছয় সাত বছৰমানে ডাঙৰ। সকৰে পৰা মনোমতীক তেওঁ নিজৰ ভনীৰ দৰে চেনেহ কৰিছিল। মনোমতীৰে সৈতে তেওঁৰ এক গল এক নল আছ

 বাপেক পুতেক       হলকান্ত বৰুৱা গুৱাহাটীৰ বৰফুকনে পতা যোগকান্ত বৰুৱাৰ পুতেক।— গদাধৰ সিংহৰ দিনতে তেওঁৰ বাপেক ৰঙ্গপুৰৰ পৰা পলাই আহে আৰু বৰফুকনক মচলমানৰ যুঁজত সহায় কৰি বৰুৱা বিষয় পায়। হলকান্ত সৰ

মনোমতী         বৰনগৰীয়া চণ্ডীবৰুৱাৰ ঢোলটো আজিকালি “বৰুৱাবাৰি” বোলা ঠাই ডোখৰত মানাহ নদীৰ পাৰত আছিল। তেওঁৰ টোলটোৰ চাৰিউফালে প্ৰায় চাৰিহাত ওখ চাৰিপুৰা মাটিৰ বেৰৰ এটা ইটাৰ গড়। সেই গড়ৰ ঘাই দুৱাৰম

 বৰনগৰীয়া বৰুৱা   আৰু হলকান্ত বৰুৱ|      মতা জাকৰ নাওঁ   দুখান যত চাপিছিল সেই ঠাই ডোখৰৰ নাম “যুগীৰ পাম ৷” এই ঠাই ডোখৰ মানাহ নদীৰ পাৰতে -বৰপেটাৰ পৰা চাৰি মাইল মান দূৰ ৷ আজিকালি ( ১ ) ইয়াত কুৰিঘৰ বৰ

 নৈৰ বুকত         কীৰ্ত্তনঘৰৰ পৰা ওলাই আমাৰ এই ৰূপহী গাভৰুজনী লগৰ আন আন গাভৰু আৰু বুঢ়ীয়ে সৈতে পোনেই উত্তৰলৈ মুখ কৰি গ'ল ৷ আমাৰ এই ডেকাজনো প্ৰায় দুকুৰিজন মানুহে সৈতে তেওঁৰ পাছে পাছে গ'ল। এইদৰে

 মনোমতী     প্রথম খণ্ড     প্রথম অধ্যায়   বৰপেটাৰ কীৰ্ত্তনঘৰত     ফাগুন মাহ। ভৰ দুপৰীয়া ৷ আকাশ ধুৱলি-কুৱঁলি । পশ্চিম ফালৰ পৰা খৰাং পচোৱা মাৰিছে। বাটে-পথে হাবি পোৰা ছাইবিলাক উৰি উৰি পৰিছে ৷

 আৰম্ভণ     আমাৰ এই অসম দেশৰ ভিতৰত বৰপেটা এখন পৱিত্ৰ ঠাই। ইয়াত এখন ডাঙৰ মহাপুৰুষীয়া সত্র আছে। এই সত্ৰ শঙ্কৰদেৱৰ প্ৰিয়শিষ্য মাধৱদেৱে থাপনা কৰা। ইয়াৰ শিষ্য আৰু ভকতৰ সংখ্যাও অনেক। ইয়াৰ কীৰ্ত্তনঘ

   পানেই পলাবৰ আৰু অঙ্কিয়ে তাইক বিচাৰি যাবৰ ছমাহ হল। এই হুমাহে সিহঁতৰ একো খৱৰ নোলাল। পানেইৰ মাক-বাপেক পানেইৰ শোকত দিনে দিনে ক্ষীণাই যাব ধৰিলে। নিৰমাযে মাজে মাজে বুকুত ভুকুৱাই কান্দিব ধৰিলে। দুব

 চোৰ চুৰুনীয়ে পাপ কৰিছে । ইহঁতক নৈৰ পাৰলৈ লৈ যাব লাগে।     তত্ক্ষণাৎ নৃশংস, দয়া-মায়া নোহোৱা পশুতকৈও অধম চাৰিটা মিৰিয়ে পানেই জঙ্কি দুয়োকে একেডাল ডোলেৰে আকৌ টানকৈ বান্ধিল।     হতভাগা হতভাগ

 আজি পৰ্বতীয়া মিৰি গাঁৱত বৰ মেল। গাছিহঁতৰ প্ৰায় তিনি কুৰিমান মানুহ চাপিছে। মূৰত বেতৰ টুপী, কঁকালত বেতৰ কোষাৰি, হাতত দা, মুখত একোটা বাঁহ, পিতল বা আধতুৱাৰ ধঁপাত খোৱা নল। অসভ্যইতে একোটা নলত কেভথিন

 এইদৰে পৰ্বতৰ ওপৰত প্ৰণয়ী যুগলৰ দুমাহ সময় অতীত হৈ গল। এই দুমাহৰ ভিতৰত মুঠেই এদিন জঙ্কিয়ে পানেইৰে সৈতে কথা-বতৰা পাতিবলৈ সুবিধা পালে। পানেয়ে জঙ্কিক কলে- ”জস্কি মোক ভেবেলিচুকৰ পৰা চিলি মিৰিয়ে ধৰি

   জঙ্কিয়ে আজি চাৰিদিনে পানেইক বিচাৰিবলৈ কম নকৰিলে। দিনে-ৰাতিয়ে লঘোণ-ভোক থাটিও হাবিয়ে-বননিয়ে, গাঁৱে-ভূঁইয়ে ভাইক বিচাৰিলে; কিন্তু কতো তাইৰ বাতৰি নাপালে। হাবি সালেই সি একো একোবাৰ আলচিব ধৰিলে যে

 সেই নিশা পানেই গাঁৱৰ ওচৰৰ হাবিৰ মাজতে থাকে। ৰাতি পুৱালত ভাই হাবি ফালি উত্তৰ ফাললৈ মুখ কৰি যাবলৈ ধৰিলে। বাঘ, বালুক ইত্যাদিৰ ভয়ত তাই আঁঠুকি আঁঠুকি দৌৰিবলৈ ধৰিলে। তাই কলৈনো যাব কিনো কৰিব ইয়াৰ একোকে

  Thine am I my faithful fair Thine my lovely Nancy- Every purpose along my veins To the bosom lay my heart There to throb and languish- Though despair had wrung its core that would heal its anguis

সম্পর্কিত টেগ

এখন কিতাপ পড়ক