shabd-logo

নিলিবাম ফেয়াবউবেল

2 December 2023

4 দৰ্শন কৰা হৈছে 4

History of Hindustan, From the Dig Dorson.

গজনিৰ বাদস্যা মহমদব দোআবাই হৃষ্ট কবাব পরা মচলমান লোকৰ বাজ্য নস্ট কবি ইংলণ্ডিযাবিলাকৰ বাজ্য পাপন তোমালৈকে হিন্দুস্থানব বৃবঞ্জি ইযাত আক পাচতো লিখা জাব। জি নানা বজাবিলাক সিংহাসনত বক্রিচিন, সিবিলাকে ক্রমে ক্রমে হিন্দুস্তানব বয় দেশ জয় ববিচিল, এই হেতুকে সিবিলাকে আক্রমন ববাৰ বিবৰণ ক্রমেবে লিখো, আক সিবিলাকব দোআাধাই জই বাবা তোরা প্রতি দেসব বিববণে সৈতে সেই সেই দেসব সিমা, আক জি কোনো কথাবে তাক বিসেস রূপে জনা জাই, তাকে। সংখেপকৈ লিখিম। মচলমানব দোআবাই এই ভাবতবর্ম জই কৰাৰ ইতিহাস আমি মচলমানৰ ইতিহাস লিখকর দোআবাই জানিচো।

Invasion of Sabuktıgın

দেস লুটিবলৈ তেওঁব প্রধান জি জন পবাক্রমি জযজুক্ত মানুহে প্রথমে ভাবতবসত আপোনাৰ বাজ্য থাপন করিলে, তেরে গজনিস বাদস্যা মতমদ। সেই গরুনি নগব সিক্ত নন্দিব পচিম সিমাতে দিলিব ডতব পঢ়িম সিমার পবা আর্চেস দোচব অন্তৰত পাপন কৰা হৈছিল। মহমদব বাপের চবুক্তগিন বাদ্যা অতি সাহিযান মানুচ আচিন, তেঁৱে ভাৰতবসক বেলিএ বেলি এ আক্রমন কবিচিল। ইচ। হোআত কেরল সিন্ধু নদিব পৰা অলপ দুবলৈকে লুট কৰিব পাৰিলে। তেওঁব পুত্র অর্থাত তেওঁৰ সিংহাসনৰ অধিকাবি জি মহমদ, তেওঁব বুৰঞ্জি পুনব ইতিহাসব পবা লিখিবলৈ বব দখব কারণ হব; বিযনো এই জি উত্তম মহাদেস ভাবতবস বহুকালৰ পৰা কোনো সুধ বগাব নোহোআকৈ আঢিল, সেযে এই নিদ্যা বজাব দোআৰাই একে বাবে লুট কৰাত বিনাস হৈ গল। আক সেই নাস কৰোঁতা মানুহৰ মনত দেস জই কৰিবব নিমিতে জি বায় রূপ ইন্না জনমিচিল, সেই ইচা মহমদৰ মত থাপন অর্থাত ধবম থাপন কৰিবৰ বাঞ্চাৰ দোআবাই বাহি গল। তেরে জিজি প্রকাবে লুট করা বস্তু সাঁচিলে, সেই কথা পর্হিলে কোনোএ বিশ্বাস নকৰিব। জদি কোনোএ এই কথাত সংসই কবে, তথাপি সিবিলাকে মনত ভাবি দেখোক, বহু কালবে পবা এই ভাবতবর্সব বহুমূল্য বেপাবৰ সকলো বস্তু প্রিথিবিব জ্ঞান আন দেশলৈ গৈচে, আক এই ভাবতবর্সব লোকবিলাকৰ স্বভাৱৰ দবে আপোন দেসত উত্পন হোআ বস্তুব সলনি সেই সেই দেসব পবা আন কোনো বস্তু, ভাবত- বৰ্মলৈ অহা নাই। সেই নিমিতে প্রিথিবিব অধিক ভাগৰ ধন অনেক কালৰে পৰা এই ভাৰতবৰ্সব উদৰত সঁচা হৈ আচিল, আক ভাবতবর্সব কুসল গুচাই তাৰ সকলো সম্পতি হবি নিবলৈ মহমদব আগেয়ে এনে কোনো জুধো হোৱা নাই- কিচিল।

Mahomed of Ghazni.

চবুক্ত গিনৰ ইম্মাএল আক মহমদ, এই দুই পুতেক আচিল। ইম্মা এলব অতি থ্রিছ আৰু প্রসন স্বভাব হোন্সব কারনে তেওঁব বাপেকে জি বাজ্য জই কৰি পাতিলে, কেরল সেই বাজ্যকেহে সাসন কবি বাখিবলৈ তেওঁব সক্তি আচিল; তথাপি তেওঁৰ ভায়েক মহমদ আপোন দেসলৈ ঘুৰি নহালৈকে তেওঁ জেন সিংহাসনত বহি বঙ্গা হব পাৰিব, এনে আসা কৰি আপোন বাপেকৰ মনত উচাহ জনমালে। তাতে ইম্মাইল বলখ নগবব বঙ্গা হল। পাচে তেওঁ ৰাজসিংহাসনত উঠি তাক পুনৰাই এৰি দিবলৈ ইচা নকৰিলে, কিন্তু আপোনাব ভায়েকৰ লগত জুধ কৰিবলৈ জুগুত হল; সেই সময়ত তেওঁৰ ভাই মহমদ আপোন ৰাজ্যৰ পৰা দুবৈ প্রদেসত আচিল। মহমদে বাজ্যৰ সলনি তেওঁৰ এক প্রদেস খোবাচান বাজ্য আপোন ভায়েকক নিচইকৈ দিবলৈ স্বিকার কবিচিল, কিন্তু ইস্মাইলে বন কৰি আপোন ৰাজ সাসন লবলৈ উদ্যুগ কৰিলে, আৰু ৰাজ গোলা মেলি অনেক ধন উলিয়াই আপোনাৰ স্যৈ বিলাকক দান কৰিলে। এনে সময়তে মহমদ সৈন্য সৈতে উভতি আহিবলৈ ধৰিলে; পাচে আহিলত দুয়ো ভায়েকৰ মাজত মহা জুধ লাগিল, তাতে অনেক প্রানি নষ্ট কৰা হল। সেসত ইম্মাএল পবাজই হলত, বণ কৰিবলৈ আৰম্ভন নৌ কৰোঁতেই জি লোব পিঞ্জবা সাজি মহমদ ভায়েকক তাব ভিতৰত ভবাই বন্দি কবি বাখিব খুজিচিল, পাচে সেই পিঞ্জবাতে মহমদে তেওঁক কইদ কৰি বাখিলে। তাৰ পাচত মহম্মদ জই হৈ সিংহাসনত রহিল, আৰু আপোন ভায়েকে সৈতে জধ কবোতে জি সক সক ৰজাবিলাকে তেওঁৰ অহিতে আচৰণ কৰি- চিল, সিবিলাকক দমন কৰি ভাৰতবৰ্ষক আক্রমন কৰিবলৈ উপাই কৰিলে।

Mahomed's first Indian Expedition.

গজনিৰ সিংহাসনত উঠিবব কালত মহমদে প্রতিগ্য। কবিলে, বোলে, মই আপোনাৰ সকলো সৈন্য লৈ হিন্দুস্তানব নিবাসি দেও পুজববিলাকক আক্রমন কৰিম। মহমদ জি বাবে বেলিএই ভাবতবর্ষ লৈ আহি লবা বুবা আদি বাকে। দযা নকৰি বজাবিলাকৰ বাঙ্গ গব, আক দেৱতাবোবব মন্দিব লুট কৰি সমথল কবিলে, আক সস বচববে পৰা সাঁচি বোরা জি ধন সম্পতি ভাবতবর্মত আচিলে, সেই সক- লোকে লৈ আপন দেসলৈ গৈচিল, সেই বাবেবেলিব প্রথম বেলি ভাবতবসলৈ আতোতে ১০০০ সঁক হৈছিল।

সিন্ধু নদি পাৰ হৈ তেওঁ লাহোর নগবক প্রথমে আকমন কৰিলে সেই লাহোৰ নগৰ হিন্দুস্থানব অতি বব লাভৰ ঠাই আচিল, সেই দেসেদি সতদ্রু, বিষাঢ়, চন্দ্রভাগা, ঐবারতি, আক বিতস্তা, এই পাচ নদি বই, সেই কাৰণে তাব নাম পঞ্জাব অর্থাত পাচ পানি বোলে, সিন্ধু নদি আক দিলি এই দুযোবো মাজতে লাহোৰ দেস, দিঘলে ১৮০ ক্রোচ, পপালিয়ে ৮৬ কোচ। লাহোৰ নামে সেই প্রদেসব বাজধানি অতি পুর্বনি নগৰ, আৰু কোনো কোনোএ ভাবে বোলে, চিকন্দৰ মহা বাদস্যাই সেই নগব সাজিলে। লাহোর হিন্দুস্থানব অহা জোআ কৰা বাট, সেই নিমিতে দুযো ফালৰ বাদস্যাবিলাকৰ জুধত সেই নগৰৰ ওপৰত সদাই আপদ জনমে, তাতে সেই প্রদেস আন সকল প্রদেসতকৈ তেজেৰে পুব হৈচিল, তাত বাহিৰে সেই দেসব লোকবিলাক অতি সাহিযাল। সেই কালত লাহোৰ নগৰ জইপাল বঙ্গাব অধিন আচিল, চবুক্তগিন বাদস্যাই তাক আগেযে জই কৰিচিল, তথাপি তেওঁব পুত্র মহনদ বাদস্যাৰ সহিত বন কৰিবলৈ জই পাল ৰঙ্গাই বিমুখ নহল, কিন্তু ১২,০০০ ঘোৰা চিপাতি আক ৩০,০০০ সেনা আক ৩০০ হাতি জুগুত কৰি মহমদৰ লগত জুধ কৰিলে। তাতে দুযোফালব অতি ঘোৰ জধ হল। মহমদব সেনা অলপ হোআতো তেওঁ জইপাল বঙ্গাক জই কবি, জইপাল বঙ্গকে ৫০০০ সৈন্য সংাহাৰ কৰিলে, আৰু বঙ্গাও তেওঁৰ হাতত পৰিল। এই বনত মতমদে বহুলুট কৰা বস্তু পালে, আৰু জইপাল বজাৰ সোলে ধাব মুকুতাব ভাৰ পালে, সেই প্রতিহাৰৰ মূল্য এক লাখ আসি হেজাৰ টকা হই। তাৰ চাউনিতো এই রূপে বহু লুট কৰা বস্তু লোকবিলাকে পাইচিল। জইপাল বজাও বহু ধন দি পাচেও অনেক বাজকর দিম বুলি চিকাব করাত মুকলি হল। পুর্বে ভাৰতবৰ্ষত এনে বিতি আছিল, কোনো হিন্দু বন্ধা জদি মচলমানব দোআবাই চবেলি বণত পবাজই হই, তেন্তে সেই বজা সিংহাসনত বহিবলৈ আৰু অযোগ্য, সেই কাৰণে বক্তা সইপাল অপমানত অতি লাজ পাই, আপোনাৰ বাজভাব আপোন পুত্ৰৰ হাতত সমর্পন কবিলে, আক চিতা জুগুত কবি আপোন সবিল পবিতিয়াগ কবিলে, তেওঁব পুত্র আনন্দপাল সেই বচবতে বাপেকৰ সিংহাসনত বহিল।

Mahomed's Second and Third Expeditions,

মহমদৰ দুতিয় বাব জুধব কালত নতুন বাজ্য আস্ত ধন পোআব আসাতকৈ পুর্বে পাতি পোৱা ৰাজা ৰাখিবলৈ ইচা আচিল।

আনন্দপালব অধিন বেখিবা নামে এক মানুহে বাজকৰ দিবলৈ আটক কৰিচে, এনে মিচাবে চল কবি ১০০৪ সকত মহমদ ত্রিতিয় বাব এই ভাবতবর্ষত বন কবি- বলৈ জুগুত হল। বেখিবাব বাজধানি মুলতানৰ ওচৰত তহিবা নামে নগৰ অতি সকতকৈ সজা হৈচিল, আৰু ৰজা ইমান সাহিয়াল হৈ আপোনাক ৰাখি থকা দেখি মহমদে তাত নিচই ত্রাস হল; কিন্তু সেসত বেখিবাই উপাই নেদেখি আপুনি গৰৰ মাজলৈ পলাই গল, তাকে জানি মহমদে তেতিখনে সেই গৰ আত্ৰিত কৰি ধৰিলে। বেখিবাই সেই গৰত আপোনাক বখ্যা কৰিবলৈ অতি সঙ্কটৰ ঠাই হেন জানি কটক সৈন্য লগতলৈ তাৰ পৰা পলাই গল। মহমদে এই বাত্রা পাই, আপোনাব সৈন্য বিলাকক দুভাগ কৰিলে, তাৰ এভাগক সেই পলোআ বজাক বিচাৰিবলৈ পঠালে, আন ভাগ সেনা লই আপুনি সেই গব অতি জতন রূপে বেবিলে। বেখিবা ৰজাই আপোন প্রান বাখিবলৈ কোনো উপাই নেদেখি সক্রবিলাকৰ মাজেদি তবোআলব দোআবাই পথ কৰি পলাবলৈ জতন কৰিলে, কিন্তু মহমদৰ সেনাই তেওঁৰ বহু সৈন্য- বোৰক সংহাৰ কবি অরসেস সেনা জিবোব আচিল সেই বোৰক বন্দিকৈ ধৰিলে। এই দুৰ অৱস্থাৰ পৰা বখ্যা পাবৰ কাৰণে বেখিৰাই আপোন হিয়াত অস্ত্র মাবি প্রান তিয়াগ কৰিলে। পাচে সেই ৰাজধানি নগৰ নিচয়ে মহমদৰ অধিন হল, আক সেই নগবৰ ধন আক অলঙ্কাৰ সকল তেওঁ গঙ্গনিৰ নগৰলৈ পঠাই দিলে, আৰু সেই বাজাখন তেওঁ আপোনাৰ বাজ্যে সৈতে মিলাই ললে।

Fourth Expedition--Multan taken,

চতুর্থ বাৰ মতমদে কেবল মূলতানৰ নিমিতেতে আগমন কৰিচিল; কিয়নো সেই সময়ত মুলতান দেস দাউদব অধিনত আচিল, আক দাউদে মতমদব অধিন হবলৈ পিকাৰ নকৰিলে। সেই দেস সিন্দু নদির পুর ফালে, আক তার সিম। প্রাই সিন্ধু নদিব জাব নোগবা ঠাইব পৰা সাগব প্রবেস কবালকৈ কৈচিল; তাব দিগলে ১৮৩ ক্রোচ, আক বঙ্গলে ১০৮ কোচ নিকপন করা হৈচিল। আগৰ কালত তাব বাজবানি অতি বহল আাক দিঘল আছিল। আক তবে গবর ওপবত ১০০ বুকজ আচিল, আক সেই কোঁঠব অনেক অনেক চিন এতিযা লৈকে আছে। মহমদব বহুত সৈন্য আচিল, কিন্তু তেওঁৰ আপোনার দুই সত্রুর লগত অর্থাত দাউদে সৈতে থাক জিডে তেওঁক নিতে পতি দুখ দিবলৈ জতন কবিচিল, সেই আনন্দ পাল বঙ্গাব লগতো হৃদ কবিব লগা হল। আনন্দপাল বঙ্গাব সৈন্য অধিক হলেও সাহ আক বণর বিন্ধ্যাও নিচেই তিন তৈঢিল, কিয়নো চুলতানব দোআবাই বনত জাবি কাশ্মির নগবলৈ পলাইগল। মঙ্মদে সকলো সৈন্য সৈতে মুলতানক আক্রমন কবি। নিচেই ঢিল ভাবে তাৰ ওপবত অধিকার হল। পার্চিব ইতিহাস লিখক সকলে সেই নগবব লুট করা কথা লিখা নাই হই, কিন্তু তার বেপার আক ঐস্বর্জব দোআবাই মক্রমদে বর্তত বস্তু লুট কবি নিলে বুলি জনা জাই। দাউদে প্রথমে ভাবিত পলাই আচিল, পাচে মহমদে সেই কথা বুজ পালে, কিন্তু অধিক বাজকব দিম বুলি কথা বন্ধাত মঙ্গমদে পুনববাব তেওঁক সিংহাসন এবি দিলে।

Fifth Expedition-Defents soven Hindu Rajas.

১০০৮ সকত আনন্দপাল বঙ্গাই লোকৰ অধিনত নেথাকে। বুলি অপিৰ হৈ মহমদৰ হাতৰ পৰা মুলতান লবলৈ কাবাব কৰিলে, সেই কাৰনে চুলতানে ক্রোধ কবি পঞ্জাব নগৰৰ ওপৰত আপোনাৰ ক্রোধ ব্রিষ্টি কৰিবলৈ জুগুত হল। এই নিমিতে তেওঁ পঞ্চ বাৰ ভাৰতবস আক্রমন কৰিবলৈ আৰম্ভন কৰিলে। আনন্দ- পাল বক্তা লোকৰ অধিনত থকাৰ কথা এৰি আপোন প্রান বাখিবৰ নিমিতে হিন্দু- স্থানৰ আন আন মহাবজাবিলাকৰ তলৈ এই সম্বাদ পঠালে, বোলে, তোমালোক সকলে একে মন হৈ মোব এই সম্ভব লগত বন কৰিবলৈ হা। এই কথাতে উজইনি, গোআলিয়ৰ, কালিঞ্জব, কনৌজ, দিলি আক আঙ্গমেব, এই এই দেসৰ বজাবিলাক আপোন আপোন সৈন্য বিলাকক লগতলৈ আনন্দপাল বজাব সহাই হবলৈ আগমন কবি আহিল; সিবিলাকে সাহ আৰু দ্রিঢ় প্রতিগ্যা কবি আহিল, কিন্তু মহমদব সহিতে বন কৰিবলৈ সিবিলাকৰ মাজত কোনো মুখ্য জুধাক নাচিল। ভিন ভিন দেসব ইমান সৈন্য অনেক কালবে পবা আহি কেতিয়াও ভাবতবসত গোট খোআ নাই। মহমদে পেস্টারব চহৰৰ ওচবৰ এক পথাৰত চাউনি কবি আচিল, আৰু তেওঁব সমুখে হিন্দুস্থানৰ বজাবিলাকেও চাউনি কৰিলে; হিন্দু- বিলাকৰ সৈন্যবিলাক দিনে পতি সংখ্যাতে আক সাহতে ব্রিধি হবলৈ ধৰিলে। ছকুবি দিনলৈ দুয়ো ফৌজে সমুখা সমুখিকৈএ থাকিলে। মহমদৰ সকত কোঁঠ আচিল, আক তাত বাহিবেও হিন্দুবিলাকে তেওঁক জেন প্রথমে আক্রমন কবিব, তেওঁৰ এনে বাঞ্চা আচিল, আক সেসন্ত সেয়ে ঘটিল। হিন্দুবিলাকে তেওঁৰ ওচৰলৈ আহোঁতেই মহমদব সেনাবিলাকে সিহঁতক সংহাৰ কবিলে; সেসত মহমদে সিহঁতক নিম্নই ক্লান্ত হোআ জেন দেখি আপুনি চাউনিব পৰা ওলাই সেই নিপলি সক্রবিলাকৰ ওপৰত ঘোৰ জুধ কৰি সকলোকে আক্রমন কৰিলে।

ভাগ্যব নিমিতে সেই দিনত এটা দূৰঅৱস্থা ঘাটচিল, সেই কাৰণে তেওঁ সেসত জই হল। সকলো হিন্দু বঙ্গাবিলাকত্ব সৈন্যব সেনাপতি বিলাকে লাহোব বঙ্গাৰ হাঁতিব আগলৈ এক প্রকাব অগ্নিবান মাবিচিল, তাতে সেই হাঁতিএ ভই পাই ৰণ ভূমিৰ পৰা বজা সমনিতে লৈ পলাই গল; কিন্তু তেতিখনে হিন্দু সৈন্যবিলাকে আপোনাব প্রধান সেনাপতি স্বরূপকৈ পলাই গল হেন ভাবি, সিহঁতো পলাই গল। তাতে মহমদে আপোনাব ঘোৰা চিপাহি বিলাকক লগত লৈ দুদিনৰ বাটলৈকে সিহঁতক কাটি কাটি সিহঁতৰ পাচত খেদি গল; সেই সময়ত ২০,০০০ সৈন্যক কাটি নিপাত কবিলে, তাত বাজে বন ভূমিত বা কিমান মৰিল তাক গনিবলৈকে নহল। তেওঁ এই জুধত দুকুবি হাতিব ভাবৰ সমান লুট কৰা বহুমূল্য বস্তু পালে, আক তাতে মহমদৰ নামব জস বায়ুতকৈও আগ হৈ আচিয়া ববিসৰ সিমালৈকে বিয়াপি গল। 

Ile takes the fort of Bhim.

১২৭

এই মান সবহ লুট কথাতো ধনলৈ তেওঁৰ আক্রোহ মুগুচিল, কিয়নো হিমালই পৰ্বতৰ নগৰ কোঁঠ প্রদেসত পুর্বে সজ্ঞা ভিম নামে এক বেঁাঁঠত এটা উত্তম দেৱালয আচিল; তালৈকে ঢাবিও ফালৰ পবা জাত্রিক বিলাকে তির্থ দর্শন কবিবলৈ জাই, তাত বাতিবে সেই ঠাইত ইমান সরত ধন সাচি থোরা চোআত মানুহে কই বোলে, সেই দেৱালইব খোটালিৰ ভিতর দোবত সোনর পাত গুআইচিল। সেই কোঁঠতো এটা ওখ পর্বতব টিঙ্গব ওপবত অতি সমেরে সঙ্গা হৈচিল, আক সক্র বিলাকে তাক পাব নোআবাকৈ সেই ঠাই অতি দুর্গম হোআ জানি বঙ্গাবিলাকে আপোন আপোন সবলো সম্পতি তাতে সাঁচি পৈচিন, এই তেত্বকে জনা জাই, ভাৰতবসব কোনো এক বজাব গোলাতকৈ ও অধিক রূপ সোন আক বহু মূল্য তিবা আদি আচিল। মহমদে আপোনাক বণত জই কবি এটাযেই অতি বেগে সেই ঠাইলৈ গৈ সেই কোঠ বেবিলে, আক তার চাবিও দালব গাঁওবোৰক লুট কবিবলৈ আপোনাৰ সেনা বিলাকক পাচিলে। জি বান্ধনবিলাক সেই বাজ গোলাৰ বখিযা আচিল, সিবিলাকে আপোনাৰ অলপ সৈন্যাকে লৈ তাক বাখিবৰ জুগুত হল; আক জি পাসও মচলমান মহমদ সেই পানব অধিকাবি দেও সিবব ধর্মালই অপবিত্র কবিবলৈ উদ্ব্যোগ তৈচিন, তেওক সাপ দিবলৈ ধবিলে, মহমদে সিবিলাকব সাপলৈ একে। নেমানি আৰু অবিক সপে কঠিনকৈ দুধ কৰিবলৈ ধৰিলে। পাচে ব্রাহ্মণ বিলাকে পুনবপি উদ্যোগ কবা মিচা শম জানি কোঠ সমর্পন কৰিবৰ বাবনে সেই জযসূক্ত সৈন্যগের প্রবেশ ভবব নিমিতে কোঠব কপাট মেলি দিলে। সেচ দেরাগই সাল্লাগ সোনাব মোহব, আক সাত স মোন সোনাব আক কপব পাত্র, আক স্তকুবি মোন শুধু সোনাব কামি আৰু দুই হেজাব মোন রূপ, আক বুধি মোন গুলম্বাব পালে; সেই সকলো বস্তু দেৱালই নির্মান কৰা কালদে পবা সাচি গোআ হৈচিল। এই অসংখ্যা সম্পত্তি লৈ মহমদে গঞ্জনিনব নগৰলৈ পুনববাব গমন কবিলে। তেও সেই ঠাইত এখান বৰ পথাৰত বাজ সভা কবি অনেক মানুহৰ আগত আপোনাৰ সঞ্চিত সম্পতি দেখুআলে, আৰু আপোনাৰ সেনাপতি, ওমৰ আৰু মুখ্য সেনা বিলাকক বহুমূল্য বঁটা দিলে। এই সকলো ঔধত মহমদে জিমান দেও মুর্ত্তি দেখিলে, সেই সকলোকে ভাঙ্গি নষ্ট কধিলে, আক মহমদে সেই সেই দেসব লোকক মবনব, আৰু আন দেসলৈ বন্দিকৈ বেচাৰ ভই দেখুআই মহমদৰ মত অর্থাত মচলমানৰ ধৰম বলেৰে লোআলে।

Sixth Expedition Thuneswar and Delhi plundered.

১০১১ সঁকত সস্টবাব এই ভাবতবলৈ আতি মহমদে থানেসব আৰু দিলি নগৰ লুট কৰিলে। খানেসব অতি পুবাতনিয়া নগব আক দিলি জিলাব ভিতব, আস্ক দিলি নগবব পৰা ৩০ ক্লোচৰ অন্তৰ। তাৰ ওচবেদি সবসতি নদি বৈচে, আৰু কুরুক্ষেত্রব সবোবৰ সেই পানেসবৰ ওচৰত আচে। মঙ্গাভাবতত জি সকল কথা বর্ণাইচে তাব ঠাই এই দেস, আাক ভাবত বজার বাজধানি হস্তিনাপুর নগবো সেই দেশতে আচে। মচলমান লোকে জেনেকৈ মেকা নগবক বৰ পুণ্যৰ ঠাই বুলি মান কবে, সেই রূপে হিন্দ লোকেও সেহ ঠাইক তেনেকৈ মানে, আক সেহ ঠাইত মন্দিবর সমান ভয়ঙ্কব গথৰ নিচিনা পু্যর নিমিতে দান দিয়া ধনেৰে পৰিপুর্নহৈ আচে, ইআকে মহমদে শুনিলে। তাতে হেজাব তেজাব সক প্রতিমাব মাজতো এক প্রধান দেওমুর্ত্তি থাপনা কৰা হৈচিল; আক সেই ঠাইব ব্রাহ্মন বিলাকে গর্ব কবি কই বোলে, সেই মুর্তি প্রিথিবি খনৰ সমান পুবনি হৈচে।

মহমদে আনন্দপাল বজাক আগ্যা কৰি কৈ পঠালে, তুমি মোৰ মিত্র হোগা ৰজাবিলাকব দবে মোব লগত অঙ্ক। সৈন্যবোবর আহাবৰ বস্তু সিহঁতলৈ জোগাই দিয়া। কিন্তু লুট আক নাস হোগাব পৰা গানেম্বৰ নগৰক ৰখ্যা কৰিবলৈ আনন্দপাল বজাৰ অধিক ইচা আচিল, সেই নিমিতে তেও অনেক হাতি আক সোন, ধন আক অলঙ্কাব আদি বস্তু মহমদক দিবলৈ অঙ্গিকাৰ কবিলে। মহমদে তেও'ব সেই সকলো বিনয়তো সন্তোস নহৈ, উদ্ভব দিলে, বোলে, মচলমানৰ সাস্ত্ৰৰ প্ৰমানৰ দোআবাই দেৱতাৰ পুজা জিমান হানি হই, আক মহমদব জসস্যাৰ খিয়াতি জিমান ব্রিধি হই, তাৰ দোমাৰাই লোকবিলাকৰ স্বৰগ লাভ হব। সেই থানেম্বৰ নগৰৰ অধিকাৰি জি দিলিব বজা, তেওঁৰ আগত জেতিয়া মহমদৰ আগমনৰ বাত্রা কোআ হল, তেতিয়া তেও হিন্দুস্থানৰ সকলো বজাবিলাকব ওচৰলৈ কটকি পঠালে, আৰু প্রার্থনা কবিলে জেন সিবিলাক সকলো সৈন্য সৈতে আহি দেরতাবোবব সেস আতাই হৈ অপবিত্ৰৰ পৰা বখ্যা কবে। পাচে সেই মিলন হোআ বজাবিলাক তেওঁৰ সহাই হবলৈ জাওঁতে জাওঁতে দিলিৰ বজাৰ ওচৰ নৌ পাওঁতেই মহমদব সৈন্য বিলাক অতি বেগে আহি সেই থানেশ্বৰ নগৰ খনক সমুদাই বেবিলে। সেই ঠাইৰ লোক বিলাক জুধ কৰিবলৈ নজনা হেতুকে নগৰ খন মহমদৰ হাতত অতি বেগতে সমর্পন কৰা হল। ঐস্বর্জ আৰু ধন আক সকলোতকৈ মনোহৰ জি এই নগৰ, সেয়ে মহমদব সৈন্য- বিলাকে লুট কৰাব দোআবাই এক নিমিসব ভিতবতে সমুলি সংহাৰ কৰা হৈ নষ্ট হল। সেনাবিলাকে দেৱালইব ধন সোন সকলোকে লুট কৰি লৈ দেৱালই ভাঙ্গি সমগল কৰিলে; আক দেও মুর্তি বোৰক ভাঙ্গি নগৰব বাজ বাটত সিচৰিকৈ পেলাই দিলে। কিন্তু প্রধান জিটো মুর্তি তাক অধিক অমর্জতা কৰিবৰ কাৰনে ৰাখি থলে। সেই মুর্তিব দোআবাই দেও পুজকবিলাকে আৰু বাৰ পুজা কৰিবলৈ জেন উচাহ নজনমে, এই নিমিতে সেই মুর্তি গজনিনৰ নগৰলৈ লৈগল, আক তাতে সকলো মানুহৰ আগত মুর্ত্তিৰ মুৰটোচিগি পেলালে, আক জইজুক্ত হোআ পৰাক্রমি মচলমান বিলাকে জেন ভবিবে খচকিব, এই ইচাবে অৱসেসবোৰ জি থাকিল, তাক ভাঙ্গি ভাঙ্গি বাটত আক নগবব আলিত পেলাই দিলে।

দিলিৰ ৰজাই তেওঁৰ সহাই হৈ বন কৰিবলৈ আন আন জি ৰজাবিলাকক মাতি আনিচিল, সেই কথা মহমদে বুক্ত পাই অতি ক্রোধেবে পুৰ হৈ থানেশ্বৰ নগৰ আক্রমন কৰি এটায়েই দিলিলৈ আগমন কবিলে; দিলি জিলা দিঘলে ১৬৫ আৰু বহলে ১৪০ ক্রোচ। তাব মাজত গঙ্গা আক জমুনা এই দুই প্রধান নদি। দুই হেজাৰ এস বচবৰ আগেয়ে দিলু নামে এক বজাই সেই নগৰ পাতিচিলে বুলি লোকবিলাকে কোআকুই কবে; আৰু কোনোএ কই বোলে, আওবঙ্গপাল নামে এক বজাই চৈধ্য স বচবব আগৈএ দিলি নগবতকৈও এখন বব নগৰ ভাঙ্গি আনি সেই নগৰ পাতিলে। সেই নগৰৰ অধিকাৰবিলাক বহু কালৰে পৰা স্বতন্ত্র হৈ আচিল, পাচে লাহোৰৰ পাল বংস নামে মহাবজাব অধিন কৰা হল। মহাভাৰতত জি ইন্দ্রপ্রস্থ নামে পুবাতনিয়া নগৰৰ কথা লিখা আচে, সেই নগৰৰ ঠাইতে এই দিলি নগৰ সজা হৈচে বুলি জনা জাই। সেসে কনৌজ নগব জেনেকৈ হানি হবলৈ ধবিলে, তেনেকৈ দিলি নগৰৰ ব্রিধি হৈ গল, আক কনৌজ নগৰ সমুদাই নাসহোআৰ পাচত মচলমান বাজ বংসৰ বাজ সাসন কবাৰ সময়ত সেই দিলি নগৰ সকলো হিন্দুস্থানৰ বাঙ্গধানি হল, কিন্তু এতিয়া সেই বাজধানিব পদ তাৰ পৰা কলিকতালৈ আহিল। মহমদে আপোনাৰ জয়জুক্ত সেনাবিলাকক লৈ এই মহাৰাজধানিৰ ওপৰত অতি সকত ভারে আক্রমন কৰিলে, তাতে তেও বেগে অহা আক কঠিন ভারে

আক্রমন কৰাৰ দোআবাই তেওঁৰ অহিতে জি জি বাধা আচিল, সেই সকলো বিফল হল; সেই নগৰ মহমদৰ হাতত পৰিল, আক তেতিখনে বিষ্ণুৰ নিচান গুচাই সেই ঠাইতে মহমদৰ অৰ্থচন্দ্ৰৰ নিচান লগোআত উৰিবলৈ ধৰিলে; আৰু সেই বজাৰ ঠাইক অতিসই অমর্জতা আক লুট কৰা হল। মহমদে সেই নগৰৰ ঐস্বজ বিভুতি আৰু তাৰ ঠাই বোৰ দেখি সন্তোস হৈ গজনিন ৰাজ্যৰ ভিতৰত জিলা কৰিবলৈ ইচা কৰিলে, কিন্তু তেওঁৰ সেনাপতিবিলাকে তেওঁক জনাই কলে, বোলে, লাহোৰৰ বঙ্গা জিমানদিন স্বতন্ত্র হৈ মাজ দেসত থাকে, সেই মান দিন গজনিনৰ ভিতৰ জিলা কৰা অসাধ্য। তাতে তেওঁ আপোন ইচা তিয়াগ কৰিলে, আৰু অনেক বাজ সম্পতি পাবলৈ সম্মত হৈ ৪০,০০০ বন কৰা অবসেস লোক আৰু অসিমাধন লৈ তেওঁ গজনিনলৈ পুনববাব আহিল।

Seventh Expedition-Kashmir invaded.

জইপাল বঙ্গা তেওঁৰ এই জুধৰ দুই বচবৰ পাচত আনন্দপাল বজান মিত্যু হল, তেওঁব পুত্র প্রিথিবি জইপাল সিংহাসনত উঠিয়েই মহমদব সহিত বন কৰিব পুজিলে, এই কাৰনে মহমদ সপ্তমবাৰ এই ভাবতবৰ্ষত বন কৰিবলৈ আহিল। জুধত পার্গত হোআ সেনাবিলাকে সৈতে জুধত বলে পলাই গল, আৰু গজনিনৰ বাদ্যাও তেওব পাচত কবিলে। নোআৰি কাশ্মিবলৈ সেই দেসলৈ গমন

দিলিৰ উত্তৰ পচিমৰ ১৮০ ক্রোচ অন্তৰত কাশ্মির দেস সেয়ে দিঘে ৪০ ক্রোচ আৰু পথলিয়ে ২০ ক্রোচ। তাৰ চাৰিওফালে পর্বত আচে, তাৰ ভুমি অৰ্থাত দুই পৰ্বতৰ মাজৰ ভৈয়াম জেনেহে মনোহৰ তাক কবলৈকে ঠাই নাই। আকবৰ বাদ্যাৰ কালত স্ক্রিনগৰ নামে এক নগব সেই কাশ্মিব দেসৰ ৰাজধানি আচিল। এই উতম দেস নষ্ট কৰিবব কাবনে মহমদে আপোনাৰ নাসক সৈন্যবোৰক এৰি দিলে, কিন্তু পৰ্বতৰ ওপৰত সঙ্গা কোঁঠবোৰক জই কৰিবলৈ কঠিন হল। সেই দেসৰ সকলো অমূল্য বস্তু তেওঁ লুট কৰিলে, তথাপি লোকোট নামে অতি সকত কোঁঠ জই কৰিবৰ নিমিতে প্রথম বচৰৰে পৰা তেওঁ তাতে আচিল; পাচে সেই কোঁঠ জই কৰিবলৈ তেওঁৰ সক্তি নোহোআত তাৰ পৰা উলতি আহিল, এই প্রথমবাৰ মহমদ বনত হাবিল। আমি জি কালৰ বিববন কৈচো, সেই কালত কনৌজপুৰ হিন্দুস্থানৰ ৰাজধানি আচিল। সেই কনৌজ গজনিনৰ পৰা তিনি মাহৰ বাট, আক সাতখন নদিব সিপাৰে আচিলে হিন্দুস্থানব ইতিহাসত লিখা আচে বোলে, কনৌজ নগৰ পতাৰ ১৫০০স বচৰৰ পূর্বে আজোধ্যা হিন্দুস্থানৰ ৰাজধানি আচিল, আৰু অজোধ্যাব বাজ বঙ্গহব কোনো এজনে সেই কনৌজপুৰ নগব পাতিলে, আৰু লোকবিলাকে কই বোলে, আগেযে সেই নগৰ মেবে ৫০ ক্রোচ হৈচিল। কনৌজপুর নগৰ ২৮০০ বচবৰ আগেয়ে পতা হৈচিল বুলি মানুহে বুজে। বহুকাললৈকে কনৌজপুৰ ৰাজ্যৰ অধিকাৰ বিলাক বৰ পবাক্রমি আচিল, সিবিলাকৰ মাজবে সিংহ নামে এজন বঙ্গাব এক লাখ ঘোবা সেনা আৰু চাৰি হেজাব বহুআ হাতি; আৰু চাৰি লাখ সেনা লৈ পার্চিব বাদ্যাহ আপৰাচৰ লগত বণ কবিচিলে। বাবে স বচব আগেযে সেই নগৰত ইমাত অধিক লোক হোআত তাত ৩০০ হেজাব তামুলিৰ বজাৰ, আৰু ৬০,০০০ হেজাব বাদ্যকর বিলাকে বাজ কব দিচিল। এনেকৈ গননা কৰাত কেরল ইতিহাস বর্ণিবব হেতুকে বিচু অধিবকৈ লিখা হব পাবে, তথাপি তাব কেতবোৰ গুচালেও তাব দোআবাই কেনে ধন সোনেবে এই নগৰ পুব হৈ আচিল, তাক কিছু বুজা জাই।

মহমদে অষ্টম বাব ভাৰতবৰ্ষলৈ আহোতে তিনিমাহলৈকে তেওঁ বব দুখ পাই তিবেত দেসব পরতিযা বাটে দি কনৌজপুৰ নগৰলৈ আহিল। চিন্দুস্থানব বুবঞ্জি লিখকবিলাকে বোলে, জেতিযা মহমদ সেই নগৰব ওচব পাইচিল, তেতিয়া আপোনার আগে আকাস চোআ অর্থাত ঐসর্জ, বিভুতি আক শক্তিবে অদ্বিতিয এখন নগব দেখিলে। তাৰ ৰজা বগা আক মিচা অভিমান আক উর্জঙ্গল আচিল, আক তাৰ সেনা সেনাপতিবিলাকো আপোনাৰ অধিকাৰৰ নিচিনা স্বভাও হৈ সক্তি হিন হল। জেতিযা সেই নগবব অঙ্কুণ্ডত হৈ থকা সৈধ্যবোধৰ ওপৰত মহমদৰ তাতাৰ আৰু আফগানৰ সৈন্তবিলাকে অকস্মাত আক্রমন কবিলে, তেতিযা প্রজা- বিলাকে বিশ্বই মানি ভয়াতুৰ হল, আৰু সেই দেসব সৈন্যবিলাক সংখ্যাত অধিক হোআতো আপোনাৰ অধিকাৰৰ দৰে দুখত মগ্ন হৈ জুধত বলে নোআৰি চাৰিওফালে পলাই গল; আৰু সেই বঙ্গা মহমদৰ ওচৰলৈ আহি নম্রভাৱে ক্রিপা মাগিলে তাতে মহমদে তেতিখনে খেমা কবিলে। ভাবতসব বাজধানি কুঁজি চুলতানৰ হাতত দিয়া হল, তেও নগৰ খনক লুট কৰি সেইঠাইতে সৈন্য সমনিতে দিনে ৰাতিএ তিনি দিন থাকিল। .

১৩২

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

এই সকলো ধনৱন্ত ৰাজ্য আৰু আন আন ধনি মহানগৰবোৰ মহমদ লুট কৰাব ইচা প্রকাশ হল। তেওঁ প্রথমে দোআবৰ মাজে থকা মিৰঠ নগৰক আক্রমন কৰি ললে, আৰু তাব বজা বন্দি সালত পৰাতকৈ পলাবলৈকে উপাই কৰি জয়জুক্ত মহমদক লুট কৰিবলৈ মিৰঠ নগৰ এৰিদি আপুনি পলাই গল। মাবিন নামে জমুনাৰ তিৰত থকা এটা কোঁঠে মহমদৰ গ্লাস। জনমালে, তাৰ ৰজা কালাচন্দ্র চুলতানৰ আগত নম্র হবলৈ থিৰ কৰি সৈন্যে সমনিতে কোঁঠৰ পৰা বাহিৰ ওলাল। কিন্তু জেতিয়া মহমদৰ লগত নির্বন্ধ কৰিচিলে, সেই সময়ত গজনিনৰ স্যৈবিলাকৰ কটু বাক্যৰ দোআবাই বজাব সৈন্যবিলাকৰ খঙ্গ উঠিল; তাতে এক মহা আপদ ঘটিল, সেসে হিন্দু সৈন্যবিলাকৰ সংহাব হল। সেই মহা বধৰ কালত কালাচন্দ্ৰ ৰজা আপুনি পৰিয়ালেসৈতে নদিব মাজত পবিল; আক সবনতকৈও পৰৰ অধিনত অধিক ভই কবি আপনাৰ তিৰি পুত্ৰ বোৰক নষ্ট কবি সেসে আপুনিও প্রান তিয়াগ কৰিলে। পাচে সেই কোঁঠ তেতিখনে মহমদৰ হাতত পাবিল, আৰু তাৰ মাজত তেওঁ ৭০ বনুআ হাঁতি আক অনেক লুট কৰ। বস্তুকো পালে।

নিস্তাবব উপাই।

The way of Salvation.

সংসাৰ জুৰিয়া প্ৰানি আচে জত জত, কৰোঁ একেবাৰে প্রনাম্ সবাৰ, চৰণত, মই নিবেদন কৰে। ক্রিতাঞ্জলি কৰি, অন্ত্রিত সমান বাক্য শুনা কর্ণ ভৰি। দেখিওক বন্ধুগন ভাবিয়া মনতে, সমস্তে সংসাৰ প্রানি ডুবিচে পাপতে; দুৰাচাৰ হৈয়া সবে কৰে নানা পাপ, সেই হেতু প্ৰজলিত ইম্বৰৰ সাপ। 

ইহাৰ প্ৰমান সবে জানোক নিচই, ৰাগ, দুখ, ক্লেস সবিলত অতিসই। মায়াৰ জালত বন্ধ নাহিকে চেতন, নিতান্তে পাপত ডুবি আচে সর্বজন। এইরূপে জগতৰ মাজে কত জন, সিযৰ চিন্তাই তাব মজি আচে নন, কিন্তু পরকালে গতি কি হব বিলাই, নেভাবিযা থাকে সবে তাক সমুদাই। অল্পদিন ভোগ হেতু তাৰ প্রযোজন, থ্রিত্যু হলে সঙ্গে কাবো নাহি জাব ধন, আজি কিবা, কালি কিবা, জি কোন বঢবে, অরণ্যে মৰিব সব জানিবা অন্তবে। ইহলোকে অল্পকাল থাকে সবজন, পৰলোকে সর্বকাল থিতি নিবন্ধন। নাহি পুনবপি জন্ম নাহিক মবন, নিত্য স্বর্গভুঞ্জে, কিবা নবকে গমন। সত্যাত্মই বিনা কোনে। স্বর্ণে নাহি জাব, অধোমুখ হৈযা ঘোৰ নৰকে পৰিব। কেমুসা জন্ত্রনা আছে মাজত নৰ্কৰ, কোনো নাহি জানে তাক অল্প মতি নব; শুনুমুআ বহ্নি আচে, নাহি আদি অন্ত, প্রচণ্ড অগ্নিৰ সিখা তাহাতে জলন্ত। তাহাতে পৰিলে ভাই, বখ্যা নাহি আৰ, কান্দিবা অনন্ত কাল কৰি হাহাকাৰ। পলোআ, পলোআ বন্ধু, নপৰিবা তাত, সত্য পথ বিচাৰিয়া সাৰিওক হাত। বিচাৰ কৰিয়া দেখা সর্ব নবগণ, আহিচিলে এই জগতে সত্য মহাজন; নামে য়িচুখ্ৰীষ্ট অধিকাৰ জিৱনৰ, অৱতাৰ ভৈলা দেহা ধৰি মানুহস্তব। আস্রই কৰাহে গ্রীষ্টত, কাল ব্রেথা যাই, গ্রীষ্টৰ চৰণ বিনে নাহি অন্যোপাই। হিন্দু লোকে মানি থাকে নানা অৱতাব, অল্প কবি কহে। মই ব্রিতান্ত তাহাব। মতস্থ্য কপে অৱতাৰ ভৈলা প্রথমতে, উধাবিলা চাবি বেদ প্রলয় জলতে। কুর্ম অৱতাৰ ভৈল। খিক দধি তিবে, ৰাখিলা মন্দাৰ গিৰি পিঠিৰ ওপৰে। ত্রিতিয় বৰাহ কপে ভূমি উধাবিলে, হিবৈন্যাখ্য মহা বিব দৈত্যক বধিলে। নৰসিংহ অৱতাৰ চতুৰ্থতে ভৈল, হিব্যৈকসিপো নামে অসুৰ বধিল। বামন কপে অৱতাব ধবে পঞ্চমতে, পৰম ধর্মিষ্ট বজা বলিক চলিতে। সষ্ঠতে পৰশুৰাম খেত্রি বংস নাসে, সপ্তমতে ৰামচন্দ্ৰ বাখ্যস বিনাসে। অষ্টে অৱতাৰ ক্রিষ্ণ হৈয়া গকুলত, কংস বঙ্গা মাতুলক বধিলে তাহাত। নরমতে বুধদের বেদ কবি নাস, দিয়োদাস ৰজাৰ গুচাই সর্বআস। এইকপে ধবিআচে নর অৱতাৰ, নাহি পাব তাৰ পৰা পাপৰ নিস্তাৰ; জিহেতুক তাৰা সবে ত্রান নেসাধিলে, নিজ নিজ সুখ মাত্র সদায়ে ভুঞ্জিলে। জি সবে সুনিয়া আত ভাৰসা কৰিব, নিচয়ে জানিব সিতো নবকে পৰিব। পাপৰ বিসয়ে আচে নানা মত গ্যান। জগতৰ লোকে কহে কৰিয়া প্ৰমান। 

পূর্বব ব্রিতান্ত সব কিচু নাহি জানে, কিন্তু নানা প্রকাৰতে এই মাত্র মানে; ইস্বৰৰ লিলা সব কহে বিচাবিয়া, আৰু মায়া কর্ম কহে মনতে ভাবিয়া। এবে কহো কিছু কথা, তাতে দিয়া মন, সুনিওক অতি স্বাদ অঘ্রিত বচন। প্রথমে প্রিথিবি স্বর্গ ত্রুজিলে ইস্বব, পাচে আপোনাৰ আগ্যাই অজিলে পহৰ। পহৰৰ পৰা পাচে অন্ধকাৰ ভিন, কৰি দিলে দিন বাতি প্রভু দুই চিন। দুতিয় দিনতে প্রভু আকাস শ্রজিয়া শুন্য মধ্যে বাখিলন্ত দুভাগ কবিয়া। ত্রিতিয় দিনতে দেখা প্রভুব আগ্যাতে একত্র কবিলে জল, সিন্ধু হইল তাতে; দেখা তাতে গিতি হৈল শুস্ক ভুমি থল, তাহাতে জন্মিল ব্রিখ্য ত্রিনাদি সকল। চতুর্থ দিনতে প্রভু আপোন বাক্যতে, সূর্জ চন্দ্র স্রিষ্টি কবি বাখিলে শুন্যতে। দিন অধিকাৰ সুৰ্জ, চন্দ্র নিসাপতি, তাতে হৈল দিন, মাস, বচৰ প্রভিতি। এই রূপে জত বস্তু দেখিচা জগতে, ত্রুজিলে সকলে। প্রভু আপোন সক্তিতে। স্রিষ্টি অজনব পাচে ঠাৱৰ কৰিলে, মনুস্থ্যক প্রিথিবিব ধূলিৰে ঐজিলে; তাৰ নাকে স্বাস দিয়া কৰিলে জিৱন্ত, আদম নামতে খ্যাতি মহা বলরস্ত। আদমৰ পৰা পাচে ললে কামি হাব, নাবি কপে অজিলন্ত সৰিল হাৱাৰ। এই কপে স্ৰজি প্রভু দুই নৰ নাৰি পাতিলেক স্রিষ্টিৰ দুয়োকে। অধিকাবি। সকলোকে অজি পাচে চ দিনৰ মুৰতে বিস্রাম কৰিলে প্রভু সপ্তম দিনতে; জানি জত্বে ইন্স্বৰৰ আগ্যা সিবে ধৰি সপ্তম দিনক সবে থাকা মান্য কৰি। আৰু কহো সুনা কথা আদি পুকসব, স্ৰজিলে ইন্সবে তাক নিস্পাপি অমৰ; কিন্তু চইতানৰ ফান্দে পৰি নাৰি নবে, সুস্বভার তেজি পাচে অধর্ম আচবে; এই হেতু জগতৰ জত নবগণ সকলোতে সদা কবে মন্দ আচৰন। মিচা বাক্য, প্রবঞ্চনা, পব ধন হবে, বধ, হিংসা, বেশ্যা আদি সর্বজনে কৰে। এই হেতু ইস্বৰৰ ক্রোধে প্রজলিত আঠজন বিনে সব মাৰিলে পানিত। সেই নৰ বংসে পাচে ভবিল ধবনি পুনৰ্বাৰ পাপ কৰে সেই সব প্রানি। ধর্ম আগ্যা প্রভু প্রকাসিলে এই কাবণ, জানি জত্বে সুনিয়োক থিৰ কৰি মন। মোৰ বিনে ইম্বব বুলি কাকো নেমানিবা, স্বর্গে মর্ত্যে কাৰো পুতলাক মুপুজিবা; অকাৰনে নলয়োক ইস্বৰৰ নাম, সপ্তম দিনক স্মৰি কৰিবা বিশ্রাম; নিজ পিত্রি মাত্রি জানি কৰা সমাদৰ, অকাৰনে নবধিবা জিৱ মানুহৰ; পৰ তিৰি, পৰ ধন নকৰা হৰন, মিচা সাখি নিদিবাহে নবৰ কাৰন ইহাৰ বিবোধে জত সাস্ত্র নিকপিত জানিও অসত্য তাহা মিচাতে কল্পিত। 

আগ্যা পায়ো পাপ কবে জদি কোনো জন, ঘোৰ নৰকত দণ্ড দিব সনাতন। তথাপি ইস্বৰ আগ্যা লঙ্ঘে সব জন, পাপে পূর্ন এজগত হৈচে সর্বখান। কেরল ইম্বৰ আগ্যা লঙ্ঘন দোসতে মজি আচে সর্বলোক অত্যন্ত পাপতে, সাপ গ্রস্ত হৈয়া আচে মাযাৰ জালতে, নিৰন্তৰ পোৰে মন, সুখ নাহি তাতে। এই হেতু ক্রিপামই আপোন নন্দন পাঁচি দিলে এই জগতে পাপিৰ কাবন। গ্রীষ্ট কপে অরতাব হৈয়া প্রিথিবিতে উধাৰিচে পাপিগন স্বপ্রান দানতে।

১৩৭

প্রভু য়িচু খ্রীষ্টৰ অৱতাব বিববন। য়িচুৰ চৰিত্ৰ, অত্যন্ত পবিত্র গুনৱন্ত মনোব; সুনা মন দিয়া, ত্রিপ্ত হব হিযা,

অমিত বাক্য সুন্দৰ। সম্পূর্ন হৈচিল কাল জন্মৰ জেতিয়া, পাঁচি দিলে নিজ সুত ইম্বৰে তেতিয়া নামে য়িচু খ্রীষ্ট অধিকাৰ জীৱনব, নৰক ভাগিও তৰে বিশ্বাসে জাহাৰ। কুমাৰিৰ গর্ভে জন্ম ভৈলা য়িচু গ্রীষ্ট, নিষ্পাপি, নিস্কাম প্রভু জগতৰ ইস্ট। সিশুকালে তেওঁৰ নানা বিৰোধ ঘটিল, সুনা প্রভু জৌৱনতে জি কর্ম কৰিল।

শুভ সম্বাদব বাকা উপদেস দিয়া ভ্রমিচিলে বহু ক্লেসে হিতৈসি হইয়া। আপোনাৰ পাপি মন পালটন কৰা, বিশ্বাস কৰিয়া মোতে মুক্তি পথ ধৰা; এই বাক্য জনাইয়া দিলেক ইস্বণ সকলোৰে মুক্তি হেতু প্রভু দায়াতুৰ; জেন কোনো পাপি নব নবকে নেজাই, বিস্বাস কবিয়া তেও তে স্বর্গ বাজ্য পাই। জত দিন রান কর্তা আচিলে জগতে, কবিলে পবিত্র কর্ম আচর্জ সক্তিতে; খোবাকে। দিচিলে ভবি, অন্ধকো নয়ন, হস্ত হিনে দিলে হস্ত, মিত্যুবো জিরন: ভূতে পোআ, কুষ্ঠকগি আৰু জত জত, অকগি কৰিলে প্রভু আপোন বাক্যত; বিবিধ বাঞ্চিত ফল দিচিলে লোকক, তথাপিতো নিচিনিলে সংসাৰ তাৰক। গোটা পাঁচ সাত পিঠা হাতে তুলি লৈয়া সহস্র লোকক প্রভু দিচিলে বাঁটিয়া; ত্রিপ্ত হৈল ভক্তগন ভুঞ্জিয়া সকলে, এনে চমত্কাৰ কৰ্ম নাহি ভুমণ্ডলে। এই কপে নানা কর্ম আচই তাহাব, কোনে কহিবাক পাৰে জাৰ নাহি পাৰ। ধনহিন হৈয়া প্রভু সর্বদা আচিলে, নিবাসব ঘৰ দ্বাৰ কতো নকৰিলে; কিন্তু ভকতব আগে কৰিলে প্রকাস, দেখা জত বন পহু আচে তাৰো বাস; পখি সকলবো বাস আচে থাকিবৰ, কিন্তু থান নাহি মোৰ মুৰ ৰাখিবৰ। আৰু তেওঁক দুষ্ট লোকে বহু পিৰা দিলে, দুর্বাক্য বুলিলে নানা, তথাপি সহিলে। সেস কালে জেনে দুখ দিলে দুষ্ট লোকে, মর্ত্যলোকে বুজিবাথ নোআৰে ত্রিলোবে, কাঠৰ ওপৰে বধিলেক প্রেমাসাৰ, তেতিখ্যনে ভৈল শুজ অতি অন্ধকাৰ, দুই প্ৰহৰৰ পাচে তেজি প্রভু প্রাণ, তাক দেখি সকগনে ভযে কম্পমান। অনন্তবে বিতিয দিনতে মিত্যু জিনি দেখা দিলে ভকতক চমত্কাৰ শুনি, স্যিৰ সহিতে পাকি দিন দুহ বুৰি ধর্ম বাক্য সিখ্যা দিলে সঙ্গে যুবি সুবি। বলে প্রভু ভবতক, সুনা প্রিযগন, দযাময দিনবন্ধু গম্ভিব বচন, জগতৰ মাজে জত ক্রাচে নাবি নব, শুভ সম্বাদব বাক্য কবিবা প্রচাৰ, ইহাতে জন্মিব জাব বিশ্বাস নিচয, অনন্ত জিরন পাব, নাকি তার পাই, কিন্তু মোত জি সবে বিশ্বাস নকবির, ঘোব নৰবত পৰি জাতন। ভুঞ্জিব। এই বুলি ভকতক দিলে আসিবাদ, স্বর্গে গৈল স্বর্গনাথ কহিযা সম্বাদ। স্বর্গ পুৰি ৰাজ্য মধ্যে জৌতি সিংহাসনে বসতি কবিচে প্রভু সদা সবখানে। এই সব বিবৰনে জানিবা নিচই, ইস্তবৰ প্ৰপুত্র ফিচু নাহিকে সংসই, তেও হে আক মুক্তিদাতা জগতৰ পতি, ত্রান অর্থে দিলে প্রান অগতিব গতি, মনুস্থ্যৰ পাপ দেখা পর্বত সমান, জাৰ প্রাচিতৰ হেতু দিলে নিজ প্রান। 

এই হেতু সুনা ভাই মোৰ নিবেদন, য়িচুত আশ্রয় ললে, পাইবা জিরন; কবিবা বিশ্বাস বন্ধু, চাৰি পাপ মতি, বিশ্বাসে পাইবা ত্রান, ত্রানেই সদগতি। ইহাতে পাপৰ খেমা হইবেক ভাই, এবাইব সর্বদ্রূপ, আৰু ক্লেস নাই। কৰাজোৰ কৰি মই কবে। নিবেদন, সবে মানা মোৰ সত্য সুনিয়া বচন। সুন। সর্ব বন্ধুগন, কবিয়া প্রত্যই, খ্রিস্টক ভজিলে মুক্তি পাইবা নিচই; সকল নবক ভই আক নেপাইবা, স্বর্গত আনন্দে মঙ্গা বসতি কবিবা।

নবকব বিবরণ।

পাপতে নবকে জাই,

অনন্ত জাতনা পাই,

সেই দুখে মজে সর্বকাল;

পাপ কর্মে মহা ভাব, কৰি আচা নানা পাপ, নেপালটাই জেই জন, নাহি তাত ত্রান উপাই, বহু তাতে অপমান, নৰক জাতনা ঘটে জাৰ; নৰক জাতনা থান,

বিবেচনা কৰা তাৰ.

পাপ কর্মে নৰকৰ জাল।

কুকর্মৰ পৰা মন,

সেসে হব মনে তাপ,

মুবুজা কি জাতনা ঘটিব,

ইসৰৰ কোপে সি পৰিব।

প্রচণ্ড ক্রোধৰ ঠাই,

ঘোৰ অন্ধকাৰ আচে তাৰ। 

বুজ। তুমি মনে মনে,

স্বৰগৰ বিবৰণ

তেনে কপ, দাকন থানে,

কি মতে সেই জাতন। ভুঞ্জিব?

চইতানব ভুতগন,

সাস্তি দিব অমুখ্যন,

হাহাকাৰ সৰ্বদা উঠিব।

প্রচণ্ড অগ্নিৰ সিখা

আৰু গন্ধকৰ তিখা নুনুমাব, নাহি আৰু বান; দাঁত কৰচনি ঠাই, চাই হাই, কি দারুণ থান! লোআ পিস্টে যান জাচে, সেই নবকতে জাবা, খ্রিস্টতে আস্রই কৰা, জতে নাই কোনো দুখ, কেরল অনন্ত সুথ,

ক্রন্দন কোলাহল হাই,

তুমি জদি পাপি হবা,

এতিযা সময আচে,

মনে মনে দেখাহা বুজিযা,

পাপ কর্ম সকলো চাবিয়া।

মোৰ নিবেদন দবা,

নহযোক বাক্যে অবিশ্বাসি:

এনে ঠাইতে হবা স্বর্গ বাসি।

সবগব বিববন।

১৪১

স্বৰগ বিসয় শুনা মহাসই,

বিবেচনা কৰা চিতে, স্বর্গ থান পুস্থ্য জি পাপ সি ধন্য, স্বর্গিগন থাকে তাতে। স্বর্গ অতি প্রেমমই সুপবিত্র পান, ইস্বৰৰ ভিত্য লোকে ভুঞ্জে পুন্যদান; কেৱল সুখৰ ভোগ আচে সেহি ঠাই, তান প্রতিফল পাই, দুখ মাত্র নাই।

দুখ, ৰোগ, জিত্যু, সোক, পিৰা তাপ জত, নহয় প্রবেস তাতে কাহাবো মনত; অমঙ্গল কিছুনাহি মঙ্গলৰ ঘৰ, তথাকাৰ সদা ৰজা পৰম ইস্বৰ। সাধু লোক্‌হে তেওঁৰ প্ৰজা আনন্দ অন্তৰে সকলোৰে হিতকাবি দুতগন কবে। স্বর্গ প্রবেসব নাম হৈচে পৰিত্ৰান, য়িচু খ্রিষ্ট দ্বাৰ তাৰ সোমাই পুন্যবান। বিনয় কৰিয়া কলো তোমাকে উচিত, ইয়াতে বুজিয়া দেখা জি কর্ম বিহিত;

নতুবা অনন্ত নর্কে অরণ্য পৰিবা। তেওঁৰ হাতে সচাৰ কাঠি, পথ নাহি আৰ।

খ্রিস্টৰ সৰন লোআ,

তেহে স্বর্গে জাবা,

তেরে হে স্বর্গৰ দ্বাব,

তেরে'ই দ্বাবিভাব,

প্রেম ভারে কহো,

শুনা বিনয় বচন,

হেলাতে এৰিচা কিয় এনে মুক্তি ধন।

বিনই বচন।

সুনা সর্বজন

বিনই বচন,

বিদযে দিওক বাস;

পাপ তৰিবৰ

য়িচু পদ সাব,

নাহি অন্য আক আস। পুর্ণ ব্রহম সনাতন, সকলো অসাব,

তেঁৱে দয়াতুৰ

আপুনি ইস্বব

য়িচু বিনে আব

ভাবিদেখা সর্বজন। 

তেওঁৰ প্ৰেম অতি

পাতাকৰ প্রতি,

ভক্তি স্তুতি কৰে জেই,

গলে বিশ্বাসিলে,

খেদ যুক্ত হলে,

মুক্তি পথ পাব সেই। ভুঞ্জিবা জাতনা, নহব নিস্তাৰ, দহিব অগ্নিপ্রচণ্ড। দগ্ধ হব মন, তিবি পুত্র ধন, কোনো নহই কাব, নয়ন মুদিলে, এইহেতু সুন, হৈওক চেতন, কৰা যিচু পদ সাৰ; সকলো অনিত্য, প্রভুহে ত্রানাধিকাৰ। পখি গৈ সকলে, নিচয়ে বোলো সবাকে।

জদিহে নেমানা,

নবক সাস্তি অনন্ত;

তেতিয়া তোমাৰ

সদা সর্বখ্যন

নেপাবা কোনো সান্তনা

ইন্দ্রিআদি জত,

সব হব নষ্ট,

আত্মাকে পাব জাতনা।

ভাই বন্ধু গণ,

তাতে কিছু নাহি হব,

সকলো অসাৰ,

তেতিয়া সঙ্গে নৰব।

জত দিন দেহে,

আত্মা পিতি বঙ্গে,

বোলে সবে আপোনাব,

আচেতন হলে,

কেনো নহই সঙ্গি কাব।

ভাবি দেখা জত,

জেন ব্রিখ্য ডালে,

দণ্ডকে দুদণ্ড থাকে,

সেই কপে জান,

দেহতে জিরন, 

ধৰ্ম্ম পথ ধবা,

তেজি পাপ হেৰা,

ভজিও খ্রীস্ট সৰন;

পাপ অন্ধকাৰে,

কিয় ঘুৰি মৰে,

মুদিয়া দুটি নয়ন?

দিপ্তিতে সঘন,

কবিলে গমন,

অপমান নাহি হব,

অন্ধকাৰে ভাই,

চলিলে সদাই,

পপতে উর্জন্তি খাব।

এই হেতু শুন,

মোৰ নিবেদন,

খ্রিস্টত কৰা অস্রই;

য়িচু বিনে আব,

নাহিকে উধাব,

জানিবা নিচয়ে ভাই।

বলবাম ফুকুন।

হর্ম বিষাদ।

প্রাণিএ আজন্ম মৰন পৰ্য্যন্ত হর্স আৰু বিসাদ, বিচৰণ কৰি এই লিলাময় সংসাৰৰ সাধ্যনুসাৰে সাধন কৰি মনুস্য এই পৰিচয় নিচয় কৰি সংসাৰিক কার্জ্যত দ্রিঢ় রূপে এই দুই অৱস্থাত স্বতন্ত্র কপে একুটি নিমগ্ন হৈ আছে। এই সংসাৰৰ সমন্ধি জাবদিয় বেরসায়েই লিলা সম্ভূত। কিন্তু ইয়াৰ মধ্যত জ্ঞান আৰু অজ্ঞান, এই দুই কথাই লোকক আৰু কার্য্যকো দুভাগ কৰি নানা বর্ণেৰে ভুসিত পশু পক্ষি আদিৰ নিচিনা চিত্র বিচিত্ৰ কৰি, বিচিত্র সংসাৰৰ স্বভাব পৰিচয় দিচে। জদি বোলা জাই, জে জগদিস্বৰে হর্স আক বিসাদ, এই দুটি অৱস্থা প্রাণিক সম্ভোগ কৰাবৰ কাৰণেই স্রিষ্টি কৰিচে, তাৰ হাত এৰাবৰ কোনো উপায়ই নাই; সেই কাৰণে লোকে কোনো সময়ত হর্স আক কোনো সময়ত বিসাদ সম্ভোগ কৰি থাকে। কিন্তু কেরল এই কথাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ দি ঘটনাৰ কাৰ্য্য কাবণ অনুসন্ধানৰ পৰা পর্বাংমুখ থকা তিমান জুক্তিসিদ্ধ বোধ নহই। জি হেতুকে লোকে জি কৰ্ম্ম কবে তাব পৰা কাৰণ উৎপত্তি হয়। পাচে সেই কার্জ। কাৰনৰ উতপন্ন হোআ ফল কোতিয়াবা শুভ আৰু কেতিযাবা অশুভ হয়, পরিসেসে সেই সুভাশুভ ঘটনাৰ সুক্ষম কাৰণ অনুসন্ধান কৰিবলৈ ধৰিলে সেস পক্ষে কেরল জ্ঞান, আফ অজ্ঞান- কেইহে লগপোবা জাই। [উপমা] পুসে ক্সেতিযা লোক সবসে এই কালৰ নিচিনা ডাঙ্গৰ নাও সাজিব নেজানিচিল, তেতিযা ত্রিন, কাঠ, যাহ, বাঁহ ইত্যাদি ওপঙ্গা দ্রব্যৰ ভব প্রস্তুত কৰি নৈব ইপাৰ সিপাৰ হৈঢিল। কিন্তু তেতিযা কতৰা অসুখ সজ্য কবিবলৈ বাধ্য তৈচিন আক কতইবা বিসাদ সঙ্গা কবিবলৈ আরসাক হৈচিল, ভাব সিমা নাই বিচিল।

তাৰ পাচে নোকে ক্রমে ক্রমে দ্রবাব গুণ বুজি বৃজি জ্ঞানৰ চালনা কৰি একে ডোখৰ কাঠকে চবাইব নিচিনাকৈ খুলি গুলি নাও প্রস্তুত ক.ববলৈ তাতেই হর্স' লাভ কৰিচিল। তাব সিকি পুর্বাপেক্ষাই নিরাপদ হোম ভাবি, পাচে তেনে এডোখৰ কাঠকে ববতেবে ফালি ফালি পাটেৰে বানিজাব ব্রিঙ্কত নাও সাজি ততোধিক হর্স লাভ কৰিচিল। এতিযা সেই বিসাদব হাত এবাবব উপাই আলোচনা কবি কবি লোৰ পাটেবে আক ভাপব বলেবে চলা নাও প্রস্তুত কৰি পানিক পরাভব দি অতি বেগেবে দেস দেসান্তবলৈ গতাযাত কবি দেসৰ অভাব দুব কৰিব লাগিছে। সেইকপে পূর্বেব মানুহে ই গাঁৱৰ পবা সি গাঁৱলৈ বাত্রা পঠাব লাগিলে এজন অতি বিশ্বাসি বন্ধুৰ আগত আপোনাৰ গোপন অভিপ্রাই সকল প্রকাস কবি পঠাইচিল। পাচে সেই লোকে মনত ৰাখিব পৰা খনি কথা গাঁৱৰ লোকত, কৈ কাজ। সাধন কবিচিল। বিবেচনা কৰা আরস্যক জে এই দবে সম্বাদ গতাযাত হোআত কিমান অসুখ সহিবলৈ আরস্যক তৈচিল! এতিযা সেই সকল অশুখৰ হাত এবাবৰ উপাই ঢিস্তোতে চিন্তোতে ঘোঁৰাৰ ডাক, গাঁৰিৰ ডাক, নারণ ডাক, বিজুলিব ডাক পান্ত কৰি সেই অসুখৰ হাত এবাই জথা সম্ভাবে শান্তি লাভ কৰিচে। এতেকে জানিব পাৰি জে এই সুবিধা বিচাবাকেই জ্ঞান বোসা জাই, আক সুবিধা নিবিচাৰি অসুখ সহন কৰি থকাকেই অজ্ঞান বোলা জাই। জেনেকৈ পশুপক্ষি সকলে স্বভাব সিদ্ধৰ অতিৰিক্ত বুদ্ধি ব্রিত্তিক পৰিচালনা কৰিব নোন্সাবা হেতুকে পূৰ্বৰ পৰা এতিয়ালৈকে সেই একেমত সুখদুখৰ অধিন হৈ থাকিবলৈ বাধ্য হৈচে।

মনুস্থাৰ সুখ সৌভাগ্য রিপি, আক চুপ মোচন ব্যতিবেকে জ্ঞান লাভব একে। সার্থক নাই। কি দর্সন সাস্ত্র, কি পদার্থ বিদ্যা, কি বাজনিয়ম, কি ইম্বব জ্ঞান, এই সকলো সিখ্যা করাব একমাত্র উদ্দেসে, জে শুখ প্রযোজন আক উন্নতি, এই দুটা কথাই সকলো সদৃপাইৰ দ্বাৰ; এই সুখকে সন্তোসে। বোলা জাই। মানুহে অসুখৰ হাত এবাই থাকিবলৈ ইসবিষ গুনেই স্বততঃ ভণ্ডতে ইচা হই; কিন্তু শ্রম সিকাৰ নকৰি দির্ঘকাল অজ্ঞান অবস্তাত পক। হেতুকে জ্ঞান প্রিহি তেজ কম হৈ চৰাদসি অৱস্থাক পাই, সেই হেত্বকে অজ্ঞানি জেক্ট পোনে জাব খোজে, সেই পোনেই গৃন্দ। খাই ওভতে, কিন্তু জ্ঞানার জ্ঞান চকুরে বহুত দুবৈলৈকে দেখে। এই হেত্বকে জেই পোনেই জাই, সেই পোনেই বাট পাই নিদেসে আক মনব সুখে ভ্রমন কবি সংসার দেখি বিপ্তিলাভ করে। অজ্ঞানির চক্-এ একে পোনে সমুখতে অলপলৈ দেখে, তাতেই চঠাত কোনো আপদজনক ঘটনার ফল ভোগ কবি সন্তাপিত হয়। কিন্তু জ্ঞানিব জ্ঞান চকু চাৰিওফালে আক অতি বোগে বহুলৈকে দেখা পাই সেই গুণে উপাই চিন্তি রূপ। সম্ভবে আপদব হাত এবাই সন্তোসে থাকে। অজ্ঞানিএ ভাবি তিমান কথ। নেপাহ, অন্ধবাব মাষ দেখে। কিন্তু জি লোকে জ্ঞানব ঢালনা কবিবলৈ আাক নিজে মনন স্বাস্থ্য বাখিবলৈ জপারত রূপে জনা হৈছে, তেও হলে চকু মু'দলেও নানা দেস দেসান্তবব বেরহাব, দ্রব্য গুন, সংসাৰৰ সভার, ইসবৰ প্রিন্তিব কৌসল প্রভিতিক দস'ন কবি পবন পুলকিত ভারে আনন্দ লাভ কৰি থাকে। সম্প্রতি জি জ্ঞান আৰু অজ্ঞানব তুলনা কবি গুনাগুন চর্চা কৰা হল, ইয়ার দ্বারাই জানিবর সম্ভর ঙ্গে জ্ঞানেই লোকব হিতকাবি এবং অজ্ঞানেই লোকব অহিতকাবি। এতিযা ঢাক জ্ঞান বুলি বাথ্যা কথা হৈছে, সেই জ্ঞান পুবে অজ্ঞানব গভত আচিল। পাচে জেনেকৈ এহ্মাব গবত ঠুকনি আৰু পাথৰ দুই বস্তুৰ সংজোগৰ দ্বাৰাই ফিৰিঙ্গতি ওলাই অন্ধকাৰৰ মাজত উজ্জ্বল প্রকাশ হই, তেনেকৈ অজ্ঞান স্বরূপ অন্ধকাৰৰ মাজত আলোচন। সক্তিব বলেবে কার্জা কাৰণ স্বৰূপ ঠুকনি আক পাণবৰ পৰা জ্ঞান কপ উজ্জ্বল উৎপতি হই। পাচে সেই উজ্জ্বলৰ দ্বাৰাই এই বিনন্দ বিলাস ক্রিন্তি দেখা পালে। তাতে দর্স'ক সকলে জেয়ে জি দেখিলে, তাকেই পরোপকাণ্ডৰ উদ্দেসে হিত আৰু অহিত; এই পথ স্থতি সর্বসাধাৰনক দেখাবৰ কাৰনে লিপিবন্ধকৈ পৈ পৈ গৈচিল। এতিয়া তাৰ গুনেৰে আমি অলপ পৰিস্ৰমেৰেই বহুত লাভ কবি এই কালত জন্ম লাভৰ সার্থকতা পুনঃ পুনঃ স্বিকাৰ কৰিবলৈ বাধ্য তৈটোইক। 

আবেলি বেলিক। চয়ে। ফুৰিবব কাবন বাহিৰলৈ ওলাই নৈ কোসবব অ.লিয়েদি লাহে লাহে গৈ পাকোঁতে পাকোতে নৈব উত্পতি আৰু তাৰ গতি বিসয়ক, আক পানিৰ পৰ, মানুতে কিমান উপকার পাব লাগিচে তাব বিসই, আৰু শুক্তা অন্ত জাবৰ সময়ত আকাসব বঙ্গ। ববনৰ ওপৰত ঠায়ে ঠায়ে মেঘ সকলৰ চিত্র বিচিত্র জলকনিব জি অপুব প্রভাণ্ড, আকু পবব বতাব দ্বাবাই লবি থকা পানির জলমলনিব জি মনোহৰ সোভা, আক নদির বগা বালিব ওপৰত গজা উতম স্থাম ববনিযা জাও প্রভিতি বন সকলর সন্তোস পোআা সোভা, আক নৈ কাথৰৰ ঘন স্লাম বর্ণ পদত সকলব অতি সুন্দর সোভা ইত্যাদি আকাস স্বরূপ এখন ডাঙ্গৰ কাগজত লেখা চিত্র পটল দরে প্রমান্ধক দেখাই উদধব চমত্কাব মহিমা বিসযক কথাবাত্ত। কোমাকই কবি মনক সন্তোস দি গৈ আচিল। পাচে দমান্ধে গুরুত জনালে, গুক। আজি মোক জি রূপ চিনপট দেখালে, এনে চিত্র মষ্ট পূর্বে কেতিযাও দেখা নাই; বিসেস মোব মনর মক্তিও এনে নাচিল জে ইমান ব্য ব্যাপক চিবলৈ চাই বস গচন কবে।। দেউ! এতিয়া আপোনার প্রসাদত মনব এনে স্বভাব হল, গে সেই ফাললৈকে চাও, সেই ফালেই ইদব্যি চিত্রমই দেখ। হলে।। আহা! ধন্য জগদিস্বর! পাচে গুরুজনাই কলে, ভ্রমান্ধ, মানুতে জানিব পূজিলে বহুত জানিব পাবে। কোনো সানিএ ইস্বৰব মহিমা বিচাবোতে একুটি এনেমতে সন্ধিত থক। উত্তম বা দ্রব্যগুন লগ পাই লিপি থৈ গৈচে, জে তাক সাস্টম হৈ এক চিতেবে গমি নেচালে দয় বার পরিলেও লিখকে সম্ভোগ কৰ। বস বা ভাব পোরা টান। এতেক দমাস্ক! গেয়ে বিচাবে, সেয়েহে পাই।

পাচে ভ্রমান্ধে কলে, গুক! এই কপে উদবব প্রিন্তিব কৌসল আক সভাবব মনোহৰ সোভা আদিবে প্রবোধ নমনা অমুবি মনক দেখি পক। উপমাবে বস বোধ করাবলৈ নিচেই চমু জেন লাগিল। আক গুক, এই দবে ভগরম্ভব গুন বিচাবিদলৈ হলে দেখোন বা চাই, ধেমালি অবিয়েই সংসার্বিক সকলো কথাে ইসবব অলব, গঙিন আকস'সাব চলো নিতি সকল দেখি শুনি মনত হর্স লভিবলৈ বৰ শুচল জেন লাগিল।

পাচে গুক জনাই কলে, ভ্রমাণ্ড! ইতি পূর্বে তোমাত কৈছিলো ছে আগব কালবে পৰা বহুত জ্ঞানি সকালে অসেস প্রকার কায়িক, মানসিক হর্স বিসাদ, সজা কবি জেনে ঠাইত, জেতিয়া জি ভাল মন্দ কথাৰ বস পাই গৈচিল, ততে তেতিয়াই লিখি লিখি গৈ ক্ষোআ হেতুকে এতিয়া পূর্বব সমান সংগ্রহৰ কষ্ট ভোগ নকৰাকৈ উত্তম পুস্তক সকল চাই বিচাবি পূর্বতকৈ অধিক সুগমে লিখকৰ সমানে হস বিসাদৰ সোআদ বুজিব পৰা হৈচে। লোকে কই জোআ গচৰ ফল ভোগ করোঁতে তিমান শ্রম নেলাগে। উবালৰ ধান উলিয়াই বানি কাঁবি, ভাত খোচাত জি পৰিক্ৰম, সেই ক্রমে সৈতে ইতৰ আৰু বিসেসব তুলনা কৰি চালেই জানিব পাৰি। তাক ভ্রমান্ধ! মন কবিবাচোন, প্রা'নব উপকাৰৰ অর্থে দেসে বিদেসে জি সকল পুস্তক সম্প্রতি উপস্থিত আছে, সেই সকল পুস্তক ভাব এজন বা দুজন লোকৰ আয়ুসৰ দিনেবে জে ওলাইচে, এনে নহই; আক সেই অসংখ্যা পুস্তক এজন দুজনৰ বয়সত জে উপজুক্ত মাতে পাঠ কবি নির্দোস ভাব বুজি জপার্থ বস লৈ লৈ অবিবোধি হবৰ সম্ভব, এনেও নহয়। বৰং কোনো মহাজ্ঞানিএ লিখি থৈ জোআ একে খনি পুথিকে মপি মণি জথার্থ বসব সেস পাবলৈ টান। এতেকে জানিব্বা, ইস্ববিয়া মহিমাৰ সেস নাই। দেখা, আমি এতিয়া দুৰৈব পৰা সৌগত খন কেৱল স্ট্যাম বৰনিয়া এডোখৰ ওখ ঠাই মাত্র অনুভও কৰিব পাৰিচে', কিন্তু আমি যেতিয়া এখন পর্বতত থকা বস্তুব গুন বুজি ফর্দ কধিবলৈ জাঁও, তেতিয়া তাব কথা লিখি সাঙ্গ কথা দুসাধ্য হব। এই দবে জি কোনো বস্তুক দেখিবলৈ বা সুনিবলৈ পোআা জাই, তাক স্তিব চিতেবে গমি চালে জাক আমি কেতিয়াবা নিচেই অলপ বুলি ভাবো, তাৰ গুনকে বর্নাই সেস কৰিব নোগবা ইওঠক। এতেকে ভ্ৰমান্ধ! তোমাৰ চকু কান আগত জি বস্তু বা কথা উপস্থিত হই, তাক অলপ বা তুচ্চ বোধ নকবি জদি গমি চাবলৈ অভ্যাস কৰা, তেনেহলে অলপৰ পৰাই বিসেস লাভ কৰিব পৰা হব, তাত সন্দেহ নাই।

এই সকল কথা বাত্রা আলোচনা কৰি জাও'তে জাওতে কাচাৰি ঘৰৰ ওচৰ পালেগৈ, এনেতে ভ্রমান্ধে শুধিলে, গুক! আমি দেখা এই বব সুন্দৰ ডাঙ্গৰ ডাঙ্গৰ পকি বঙ্গলা ঘৰবিলাক কাব? এই ঘব বিলাকতনো কি কি কার্য্য কৰা হই?

পাচে গুরুএ কলে, ভ্রমান্ধ! এই সকল ঘৰ আমাৰ বজাৰ। এইটি জিলাব কাচাবি, এইটি মালখানা, ধনব ভৰাল) সৌটি মহাফেজখানা (আবস্থাকিয় কথা লিখা থকা কাকতৰ ভঁৰাল) ইফালে এইটি ডাকঘৰ, সেইটি ইস্কুল, সৌটি গিবজা, (নাম ঘৰ) পাচে ভ্ৰমান্ধে কলে, গুক! এই সকল ঘৰত সোমাই চাবলৈ ৰজাৰ কোনো নিসেধ আচেনে? পাচে গুরুএ কলে, মালখানাত বাজে আনসকল ঘৰত সোমাই চাবলৈ নিসেধ নাই। কিন্তু এতিয়া সন্ধ্যাৰ সময় হৈচে, আমি চালেও একো দেখা নেপাম; কিয়নো কার্ড।কাবক সকলে দহ বঙ্গাবে পং। চাৰি বঙ্গালৈকে চই ঘণ্টা কর্ম্ম কবি এতিয়া নিজ নিজ ঘৰলৈ গৈ বিস্রাগ কবিচে। এতেকে আজিলৈ থাওক, কাইলৈ দিনব দত বঙ্গাতে আতি জি পাবে। চামতক। আজি ইয়াৰ পৰা যুৰি গৰলৈ জোআ জাওক।

গুক স্যি দুযো বাতি পুসাই উঠি আরন্সকিষ নিত্য কৰ্ম্ম আচৰি স্নান আদি কবি ৯ বজাৰ পূর্বে খাইবৈ নিকা কাপৰ পিান্ধ, আগ দিনা আলচি পক্কা ইস্কুল কাচাবি প্রভিতি চাবলৈ ওলাই গল। গৈ পার্কোতে থাকোঁতে গুক জনাই কলে, ভ্রমান্ধ! আমি আজি আগেয়ে উস্কুল ঢাবলৈ জাওতক বলা, কারণ ইস্কুল দেখু। নিতান্ত আর্যকিয় কথা। ইস্কুল জ্ঞান সিখ্যাব প্রধান স্থান, এই ইস্কুলর নিয়মব দোআৰাই ভদ্রলোক হবৰ উপাই তই। আক উজ্জ্বলন সিগণব দোআবাই নিচেষ্ট সকতকৈ সক কথাব ভাব সভারে। বৃজিব পরা হই। আাক ডাঙ্গৰতকৈ ডাঙ্গৰ বস্তুব বা কথাব ভাব স্বভাব জানিবৰ ইচা জন্মে, আক ক্ষস বিসাদবে। কাবণ জানিব পৰা হই। এই সকল কথা বান তৈ হৈ গৈ উঙ্গলব ফাললৈ জেন্সি বট পাই, সেই পোনেই গৈ ই°বাজি ইন্তলব চঙ্গাব মুগ পালেগৈ। এনেতে ইম্বলব প্রধান সিখ্যক মহাসযে সত্যপাল আক ভ্রমান্ধক দেখা পাই, সম্ভ্রমেরে উঠি আদৰ দেখাই সোমাই জাবলৈ কৈ বহিবলৈ দিলে আক কুসল প্রশ্ন কবিলে। তাতে সত্যপালে সংখ্যেপে আপোনাৰ কমলব সঙ্কেত বক্তাই সন্তোস মুখে হেড- মাস্টাবক মাত লগাই কলে, মহাসই; আমি আজি আপনাৰ ইমূল চাবলৈ আহিটোটক। পাচে হেডমাস্টার বাবুএ অলপকৈ মিটিকিয়াই তাঁতি কলে ই অতি সন্তোসব কথা। আমি এই লাবিলাকৰ লগত লবাব নিচিনা হৈ, অসেস প্রকাৰ বিৰক্ত সজ্য কৰি দেসব উপকাবর অর্থে কাবার করি আর্টোইক: আপোনা- সকলে মাজে সময়ে আহি আমাক আক লবাহতক উচাহ দিব পাই। এই বুলি বহা চকিখনি লাহেকৈ ঠেলা মাৰি পিয় হল। পাচে হেডমাস্টার বাবুএ ওচৰত থকা বালক শ্রেনিলৈ অঙ্গুলি টোআই কলে, এইটি প্রথম জেনি। এই লবা সকলে ৬৭ বচৰ মানকৈ তলব জেনি সকলত পর্তি পতি এতিয়া এই শ্রেনি পাইচেছি। এই স্রেনিৰ ভিতৰবে এই আয়ট লধাই এই বেলি এনটেন্স পবিখ্যা দিবব কাবন প্রস্তুত হইচে। এই সনব ডিচেম্বব মাত পবিখ্যাৰ দিন ধার্জ্য হৈচে। পাচে ভ্ৰমান্ধে লাহেকৈ মাত লগাই মাস্টাব ববুত শুধিলে, মহাসই; এই লৰাটিইতে আৰু কিমান দিন পহিব লাগিব? মাষ্টাৰ বাবুএ ভ্রমান্ধৰ মুখলৈ চাই কলে, বাবু, নিজে নিজক অনুচিত কার্জ্যৰ পৰা নিলগাই, জি নিয়মে ইসবৰ প্রিয় কার্জা সাধন বিসয়ত ঠারব কবি সন্তোস লভিব নোৱাবে মানলৈকে পশ্চিব লাগে। কিন্তু আজি কালি ইয়াত কপি জপি এনট্রেন্স পৰিগ্যা দিব পাবিলেই মহা পণ্ডিত হলো জেন পুলি ভাবি পতিদলৈ এবি কাম বিচাবি হেবাপরি খাই কৃর্বে। এই কারনেই এই দেসব চাইবে কেবানি গিবিত বাজে খান কোনো বিসেস বাজ সভাব গধুৰ বাব পোগাব পৰা বঞ্চিত হই। ই জানে সামান্য চখব কপা; এই দেশব লোক সকলে অলপ লাভতে সম্বন্ট চৈ মনে মনে থাকে। এই সভাৱৰ মুল কারন াডবদসিতাই কিন্তু এই স্বভাব জে চিবকাল পাকির এনে নতই, ক্রমে ক্রমে আন আন ভাগ্যৱন্ত দেসৰ নিচিনা ভবগৈ, তাব সংসই নাই; সেযে জানিবা অলপ পলম। কিন্তু এই দেসি ডেকা সকলে ইদানি জি এটি দুটি আন দেসব বেরকার নিজ দেসত চলাবলৈ উদ্যোগি তৈচে, সেক্ট দবে ইয়াবে। কবিলে দেসব উন্নতি চোগার বহু পলম নকষ্ট। এই সকল কথার প্রসঙ্গ' কবি আন গান জেনিথ চাতর সকল ঢাবর কারনে আগ বাহি গল। মাষ্টার সকলে এবোটি বাচলৈ, কোনোএ গাচিতা, কোনোএ অঙ্ক, কোনোএ বা পর্বাবিত, ভুগোল আদি পাঠব পুথি লম্বাক সিবাব বুঝার লাগিচে। তিনিও অলপ অলপ ক্ষন পিযদি পহাব আক পতে।আব নিযম চাই চাই ফুৰি সন্তোস লাভ কৰিলে। পাচে সত্যপান জ্ঞানিএ কলে, মহাসই, আজি আপোনার ইম্বল দেখি পরম সন্তোস পালে।। দত বচর মানব পূর্বে এই উঙ্গলব এতিযাতকৈ সত্তত তিন অৱস্থা আচিল। মহাসই! আপোনাসকলে বেরল পুথিন পাঠ বুচবেরহে অধিকার ভৈচে, এনে নহই; দেসব কুচিত সভাও গুচাই ভাল কবিবৰো উত্তম শুজোগ পাইচে। এতেকে এই চলতে দেসত চলি থকা বেয়া স্বভাও রুমে গুচিবব কাবনে অপোন। সকলব হাতত পৰা লবাচিতক জেন নিচেষ্ট চমু, দেখিথকা জন্য বুক্তাব পৰা উপমাবে সমই মতে অসদ প্রতিওি গুচিনৰ উপদেস দি প্রানিব কল্যান সাধিব, এই প্রার্থনা। পাচে মাস্টার বাবুএ এই কথা অরস্যে কর্ত্তব্য বুলি সিকাব কৰিলে।

এনে সময়তে এজন মাষ্টাৰ এটি লৰা লগত লৈ আহি হেড মাষ্টাৰক জনালে, এই লৰাটিএ একে ক্লাচতে আজি তিনি বচৰ পর্তে, তথাপি পৰ্কাৰ কোনো উন্নতি দেখ। নগল, আৰু ওপৰৰ শ্রেনিৰ পৰাও নমাই দেখা হল: বিসেস বৃধি নিচেই চিন, এতেকে ইযাব বিসয়ে কি কউব্য? পাচে বাবুএ কলে, এই কথাব পাচে এটা বিবেচনা করা জাব, এতিয়া তুমি লবা পােআগৈ, এই বুলি তেওঁক বিদাই দি তিনিও বঙ্গলা উজ্জ্বল চাবলৈ গল। বঙ্গল। ইস্কলব প্রত্যেক শ্রেণিবে অলপ লখ্যন বুজিলে, সকলো শ্রেনি চাই ফুৰি প্রথম শ্রেনির ওচবাতে অলপমান বিশাম কবিবর কারন বহিল। এনেতে ভ্রমান্ধে গুবত সুধিলে, গুক, এই লবাটিকতক জে বঙ্গালি মার পুথি- বিলাকেবে জ্ঞান সিকাবর নিযম কবিটে, কি, অচমিযা ভাসাবেনে। এই কিতাপ বিলাকৰ ভাব বস তুলিব নোসাবিনে? গাক লবাট তিবোভাই চা লোকে সৃঙ্গিবর নিমিতে সুগম নচলহেতেন নে? পাচে গুক জনাই কলে এই পুথি সকল অচমিযা ভাসারে অতি সহজে বৃত্তির পবাকৈ প্রস্তুত কবিব নোঙ্গাবি, এনে নহই, বিসেস মাতি ভাসাবে লিখা পুথিসকল পবিলৈ জে সুগম হলহেতেন, তাব কোনো সন্দেহ নাই।

ই-বাজি লোক সকলে জদি লাটিন, গ্রাক, কান্স ভাসাবে সংস্কৃত ভাসাত পকা জ্ঞান সিকিবব নিয়ম জল চোতেন, তেভিয। অবাগে দুর্গম পালেহেতেন। বঙ্গালি সকলেও জদি চিলসিয়া নাইবা অচমিযা মাতেবে ইবাজি বিদ্যা সিকিবব নিযম পালেষ্ঠেতেন, তেতিসা অভ্যাস নথকা দুটি ভাস্য সিকি উংবাজি সান্ত্রত গব। উৎক্রিষ্ট জ্ঞান লাভ কৰিবলৈ অরন্যে দুর্গম বুলি স্পিকাৰ কবিলে হেতেন। তথাপি আমাৰ দেসত জে বিদেসি বঙ্গালি ভাস। আজিলৈকে ইঙ্গনত আস্ক কাচাৰি সবতো চলি আচে, ইয়াৰ প্ৰথম দাসন এই, বঙ্গালি ভাসা অমিয়া ভাসাতকৈ তিমান প্রিণক নহই বুলি প্রত্যয় হৈচে। এইরূপ প্রতাই তোআব কাবন এই, জে বঙ্গাল দেসত পকা সকলে পুস্তক আদিত সংস্তত মিলাই লিখিলেই বচনা উংক্রিষ্ট হই বুলি জানি, পাবেমানে বঙ্গালিভাসাব মাহুত সংস্কৃত বেরহার কবি থাকে। পূর্বকালব মহা মহা করি সকলে এই সংস্কৃত ভাসারে ধর্য সাসন, বাজ সাসন, সমাজিক নিয়ম, বৈদ্য সাস্ত্র, দ্রব্যগুন, ইঙ্গবব জ্ঞান প্রভিতি আসেস প্রকাব প্রানিব গারসাকিয় কথা বাত্রা লিখি লিখি থৈ জোগাৰ কাবনে প্রাই ভাৰতবর্ষৰ হিন্দু সকলৰ মাজত সেই ভাসাটিক আদৰ কৰিবৰ নিমিতে বাদিত তৈচিল। এতিয়ালৈকে জতে জতে হিন্দুৰ বসতি আচে, ততে ততে সংস্কৃত ভাস। অরস্যে আচে। অন্য কি? এই ভাসাই সাগৰ পাৰ হৈ গৈযো রূপা সম্ভাবে আদব পাইচে। অচমিয়া ভাসাৰ ভিতবতে। এইকপে সংস্কৃত বেরহাব তৈ আচে। অচমিয়া ভাসাই সৈতে বঙ্গালি ভাসাব জি জি অংস মিল জেন দেখা জাই, সেই সকলোয়েই প্রাই সংস্কৃত।

এই সংস্কৃত ভাসা অচমিয়া ভাসাব লগত জিকপে মিহলি হৈ আচে, সেই কপে সি অসংখ্য ভাসাক সাহাজ্য কবি আটাইতে মিহলি হৈ আচে। বজাই ইচা কৰিলে আপোন দেসৰ ভিতৰত জি ভাষাকে ঢলাব খোজে, তাকেই চলাব পাবে; কিন্তু ভালাৰ মিল অমিল বুজিব লাগিলে দেসব সর্বসাধাৰন প্ৰজাৰ মাজত কি ভাসা চলি আচে, তালৈ লক্ষ কৰিব লাগে। গারলিয়া চহকি মানুহব সংখ্য। কিমান আক নগবত বাস কৰা নগবিয়া লোকন সংখ্যা কিমান, তাক বুজিবলৈ গলে, গারলিয়াৰ সংখ্যাকেই অধিক পোআ জাব।

বঙ্গাল দেসব গারলিয়া চহা বঙ্গাল এজনে সৈতে আমাৰ অচমিয়া গারলিয়া চহা এজনক লগলগাই দি সিচতৰ এল, উলা, একাভকা, মাতেবে দেসব বিতি, নিতি বেরহাবব কথা বাত্রা সোধা শুধি কবা সময়ত ওচৰত থিয় দি কান কবিলেই ভাসাব প্রভেদ উত্তমে বুঝিব পৰা হব। বঙ্গাল দেসত বঙ্গালি ভাসা চলি থকাৰ কাবন কোনো পুথি পাজি নাইবা গোচৰ হাবিব দরখাস্ত জবাব আন এটাই পহিলেও চহা চহুকিএ খপিয়াই জপিয়াই আচল মোটামুটি কথাব ভাব বুজিব পাবে; কিন্তু আচাম দেসত অচমিয়া ভাসা নচলাব কাৰনে চহ। চহকিৰ মহা প্রমাদ। বঙ্গালি পুথি এপনৰ ভাব জানিবলৈ ইচাহলে, আধা খৰচিয়াকৈ বঙ্গালি ভাসা জনা পণ্ডিত মহাসই সকলে অনুগ্রহ কবি জি বুঙ্গাই, সেয়েই। গোচৰহাৰি লাগিলেও উকিলমোচাই সকলে আমোলামোচাই সকলে অনুগ্রহ কবি জি দিহা বুধি দিএ, তাকেই সিবোগত কৰি মানি চকু মুদি পেট পেলাই পৰি থাকি, হস বা বিসাদ একবিধ ওপৰৰ পৰা পৰিলো জেন বুলি স্বিকাৰ কৰি থাকিবলৈ বাধ্য হৈচে। এই কথাতে তিনিও হাঁহি হাঁহি উঠি বাহিবলৈ গল। এনেতে ইস্কুলব ঘৰিত তিনি বাজিল। সত্যপাল আক ভ্ৰমান্ধে হেড মাস্টাবৰ হাতত ধৰি ক্ষমা প্রার্থনা কৰি বিদাই হল, মাষ্টাৰ বাবুএও সন্তোস চিতে বিদাই স্বিকার কৰিলে। পাচে ইস্কুল বন্ধ কৰি সকলো ঘৰাঘৰি গুচি গল।

22
প্ৰবন্ধ
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকী
0.0
ভাৰতব উজ্জ্বল বহু চাব আশুতোষ মুখাজিব বহু চেষ্টাৰ ফলত্ব কলিকতা বিশ্ববিদ্যালয়ে যেতিয়। ভাৰতীয ভাষ। বিলাকক এম, এ মহলাত ঠাই দিলে, তেতিয়া ভাৰতৰ আন আন ভাষ্য বিলাকৰ লগত অসমীয়া ভাষাকে। সেই শাবিত বহুৱাবলৈ অসমীয়া ভাষা আৰু আসামৰ উচ্চশিক্ষাৰ পৰম বন্ধু চাব আশুতোষ মুখাজিয়েই প্রথমে প্রস্তার কবে। যদিও সেই প্রস্তাবত বিশ্ববিজ্ঞালয়ৰ আন আন বঙ্গালী কণ্ঠ। সকলে বহুত হকাবধ। কৰিছিল তথাপি আসাম-বন্ধু মুখার্জি মহোদযৰ অহে। পুৰুষাৰ্থত তেখেতৰ চেস্টা ফলরতা হল আৰু অসমীয। ভাষাই বিশ্ববিদ্যালয়ব সর্বোচ্চ মহলাত ভাৰতৰ আন আন ভাষাৰ লগত ঠাই পালে। ১৯১৮ চনত "চেডলাব কমিচনৰ" লগত চাৰ আশুতোষ মুখার্জি মহোদয় যেতিয়া গুৱাহাটীলৈ যায় তেতিয়। গুরাহাটীত তেখেতে আসামৰ কেইবাজনা গণ্য মান্ড সাচিত্যিক আক শিক্ষিত মানুতব লগত অসমীয়া ভাষা বিশ্ববিদ্যালয়ৰ এম. এ মঙ্গলাও তোলাৰ সম্বন্ধে আলোচনা কৰে, আৰু সেই উদ্দেশ্যে অসমায়া ভাসাৰ গাদিবে পর্ব। বর্তমান সময়লৈকে প্রধান প্রধান লিখক সকলৰ লিখাব পৰা অলপ অলপ তুলি গোটাই এখন পুথি যুগুত কৰা স্থিৰ হয়। সেই গুক কামৰ ভাব আমার প্ররাণ সাহিত্যিক, আসামর একমাব প্রত্নতত্ববিদ, পণ্ডিতপ্ররব শ্রীযুক্ত হেমচন্দ্র গোস্বামা দেৱক দিনা হয়। গোসাইদেরে বহু পৰিশ্রম কবি ১৯২১ চনত সেই পুপি গোটাই বিশ্ববিস্থ্যালয়ৰ হাতত দিয়েহি। সেই সময়তে আসামৰ কৃতা সন্তান ভাবত বিখ্যাত দর্গার ভোলানাথ বকরাই এই পুথি চপাবলৈ বিশ্ববিদ্যালযক দহাতেজার টকা দিবলৈ প্রতিশ্রুত হয়, আৰু তাৰ ছহেজাৰ তেতিয়াক বিশ্ববিদ্যালযক দিয়ে। সেই টকাবে বিশ্বদ্যিালয়ে নিজৰ প্ৰেচতে পৃথি ছপাবলৈ আৰম্ভ কৰে। আস্ত সেই ঢপা কাস।ব তত্বাবধান কৰিবলৈ বিশ্ববিজ্ঞ্যালয়ৰ পৰা আমাৰ ওপৰত ভাৰ দিয়া হয়। গোটেইখন পৃথি তিনি সণ্ডকৈ ভাগোরা হৈছে। আদিৰে পৰা ইংৰঙ্গী ১৫ শতিকাৰ শেহলৈকে প্রথম এপণ্ড, ১৬ শতিকাৰ আৰম্ভবে পৰা ১৮ শতিকাৰ শেহলৈ দ্বিতীয। খণ্ড, আক. ১৯ শতিকাৰ আৰম্ভৰে পৰা বৰ্ত্তমান সময়লৈ তৃতীয়া খণ্ড। প্রত্যেক খণ্ডই প্রায় ৭০০ পিঠিৰ একোখন বৃহৎ পুথি হব।
1

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

28 November 2023
0
0
0

  সুর্য্য খড়ি দৈবজ্ঞ। [এই লিখক জনৰ জন্মভূমি মঙ্গলদৈ আছিল। তেওঁ ইংবাজী ১৮ শতিকাৰ শেহ ভাগত জন্মগ্রহণ কৰিছিল। তেওঁ সেই কালৰ এজন বিখ্যাত পণ্ডিত আছিল। তেওঁ অসমীয়া ভাষাত দৰঙ্গবাজবংশাৱলী আৰু সংস্কৃত ভাষাত ব

2

রতিকান্ত দ্বিজ।

29 November 2023
1
0
0

এই জন কবি মঙ্গলদৈ অঞ্চলৰ এজন ব্রাহ্মণ আছিল। তেওঁৰ পূৰ্ব্বপুৰুষ আদিৰ বিষয়ে কোনো কথা এতিয়াও জানিত্ব পৰা নাই তেওঁ দৰঙ্গ ৰজাৰ সভাৰ এজন বিখ্যাত পণ্ডিত আছিল। তেও গড়ঙ্গনাৰায়ণ ৰজাৰ আদেশত “ৰাজবংশাৱলী" নামেৰে এ

3

পশু ৰাম দ্বিজ।

30 November 2023
0
0
0

ধৰ্ম্ম পুৰাণ। দ্বিজ সকলোরে একদিনা সুবেকত, কৰিলেক ধৰ্ম্ম প্রশ্ন ব্যাসৰ আগত ॥ দ্বিজগণ নিগদতি ব্যাস মুনিবৰ। পূণ্যতো উত্তম পুণ্য উত্তম ধৰ্ম্মৰ । কোন নামে হস্ত ইহু কাহাক আচবি, অক্ষয় স্বর্গক পারে পাপক সংহ

4

শ্রীকাশীনাথ ভামুলি ফুকন।

30 November 2023
2
0
0

আসাম দেসব ডাঙ্গবিযা গণ প্রভৃতি বিসযাব নিবন্ধ ॥ সম্প্রতি মহুদানুসাবে, বিসযাব নাম লিখা জাই। জি জি একে মর্জাদাৰ সেই সকলক একে চেদব মাজতেই লিখা জাব; তাতে লিখাৰ আগ পাচ ক্রমে মর্জদাতো আগ পাচ আচে। সেই আগ পাচ

5

অৰুণোদয়।

1 December 2023
0
0
0

জাত্রিকব জাত্রা। The Pilgrim's Progress. এই জগতব অবণ্যৰ মাজে মই ফুৰি জাওতে জি এখন ঠাইত এটা গাঁত আচিল, এনে ঠাই পালোঁহি। তাতে পৰি সুই থাকোঁতে এক সমাজিক দেখিলোঁ। গাত ফটাচটা কাপব পিন্ধি, আপোনাৰ ঘৰৰ ফালল

6

শ্রীযুত বাবু আনন্দিৰাম ফুকন কর্তিক।

1 December 2023
0
0
0

এই অসম দেশ নিবাসি লোক সকলে স্বদেশত বাজে পৃথিবীত আন আন যি সকল বব সব দেশ আছে তাৰ একো কথাৰ ভু নেপাই, সেই হেতুকে সিবিলাকে আপোনাৰ দেশ অতি চৰ অৱস্থাত আছে বুলি নেজানে, এতেকে সম্প্রতি পৃথিবীব ভিতৰত অতি আচবিত

7

নিলিবাম ফেয়াবউবেল

2 December 2023
2
0
0

History of Hindustan, From the Dig Dorson. গজনিৰ বাদস্যা মহমদব দোআবাই হৃষ্ট কবাব পরা মচলমান লোকৰ বাজ্য নস্ট কবি ইংলণ্ডিযাবিলাকৰ বাজ্য পাপন তোমালৈকে হিন্দুস্থানব বৃবঞ্জি ইযাত আক পাচতো লিখা জাব। জি নান

8

যজ্ঞৰাম দেওলাই বৰুৱা।

2 December 2023
1
0
0

আহোম ভাষার পর। ভঙ্গা পুৰণি বৃবঞ্জা। কোচবণ:-লালি বাইচান (১৪) সকত চূড়-কুড়ম আক ডেপু নামে দুজন কোচ বজাৰ সেনাপতিযে আতি শলা পালেছি, আমার লোকেও গৈ শলাত থাকিল গৈ। পাচে সিহঁত দুযো লুইতে উজাই দিখৌ মুখ পালেহি।

9

পূর্ণানন্দ ডেকা বৰুৱা।

4 December 2023
0
0
0

১৮৫৮ সন পবহিতৈষিতা অর্থাৎ পরোপকাব "নোপকাবাং পরোধম্মঃ”। আসাম দেস হিতৈসিনি সভাব বচনাব সাব সংগ্রহ। জি দেসৰ মানুহব বুদ্ধি বৃতি অলপমান মার্জিত হৈছে, আাক জি দেসব মানুহৰ কিঞ্চিত ধর্মাধর্মব বোধ আঢ়ে, তেওঁবি

10

হেমচন্দ্ৰ বৰুরা।

6 December 2023
0
0
0

কোরা ভাতুবী। কোৰখনিয়া সত্ৰৰ গোবন্ধনদেউ আতা পৰম বৈষ্ণর, কংশ বঙ্গাব চন্দন-যোগাতী কুঁঙ্গী-বাইৰ বংশত জাত, সাক্ষাত গুৰুজনব পৰা পৰমাৰ্থৰ ভাগ-পোৱা গোপীনাথদেউ মাতাৰ পৰিনাতি। ঘোষা, কাউন, বত্বারলা, এই তিন খানি

11

পাই-মালা।

6 December 2023
0
0
0

সম্মান। ঈশ্বর, পিতৃ-মাতৃ, শিক্ষক, দেশর অধিকার আক বুঢ়া লোক, এই সকল সন্মানর পাত্র। যি আদি কাবণব পরা এই পবিদৃশ্যমান জগতব উৎপত্তি হৈছে, সেই কাৰণৰ নামেই ঈশ্বব। তেওঁ সকলোবে আদি, কিন্তু তেওঁর আদি নাই; সকলো

12

গুনাভিৰাম বৰুৱা।

7 December 2023
0
0
0

সৌমার ভ্রমণ। এই অসম দেশ আমাৰ মাতৃভূমি। আমি ইয়াতেই উপজিছো। ইয়াতেই শিক্ষা পাইছো। এই দেশব নামেই আমি সংসার হাটত বিকা হই আছো। জননী যেনে আদবনীয়া আক পূজনীয়া এই আমাৰ জন্মভূমিও আমাৰ পক্ষে তেনে মৰম আৰু সেরাব থ

13

বমাকান্ত চৌধুৰী।

7 December 2023
0
0
0

অভিমন্যু বধ কাব্য। প্রথম সগ। দশ দিন যুদ্ধ কৰি ভীষ্ম মহাবলা যেতিয়া শুইল। বাৰে শৰ আসনত, মহাৰণী পাণ্ডবেও, আনন্দ মনেৰে, বঙ্গাইল। ঢাক, ঢোল, শিক্ষা, কৰতাল, জগঝম্প, ভেৰি, দবা। আপুনি শ্রীচাৰ, নিজ বাস্থ্য শঙ

14

বঘুদেৰ গোস্বামী।

8 December 2023
0
0
0

আত্ম পৰিচয়। মহাদি দিপক তাতে কৰিয়া শকত। বিন্দুগঞ্জ দিয়া পাচে কৰিয়া যুগুত ॥ মিথুন মাসৰ জানা ৰোহিনীক পাই। সমাপতি ভৈল শাস্ত্র পদ সমুদাই। আমি অল্পমতি হুয়া বচিলে। পয়াৰ। গোবিন্দৰ লীলা বুলি কবিয়ো আদৰ। জখলাবন

15

ইন্দিলৰ বৰুৱা।

8 December 2023
0
0
0

জীৱনাদর্শ। মহাবাজ। বুদ্ধিস্বর্গ নাবায়ণ। বৃদ্ধিস্বর্গ আসামৰ এজনা ক্ষমতাপন্ন বাঙ্গা আছিল। ১৪৭৪ শকত (১৫৫২ খৃঃ অব্দ) এওঁৰ জন্ম হয়। ১৫৩৩ শকত এওঁর পিতা গোঁড়াবাজা স্বর্গী হলত এওঁ বাজা হল। আহোম মতে এও'ব নাম

16

কালি ৰাম বৰুৱা।

8 December 2023
0
0
0

কামাখ্যা কামাখ্যা (কাম + আখ্যা) কাম শব্দে ইচ্ছা আখ্যা শব্দে নাম। যাব নাম হৈছে কাম, এতেকে কামাখ্যা। প্রলয় কালত এই জগত এনে প্রকৃতিত লীন আছিল যেই প্রত্যক্ষ অনুমান আক শব্দ এই তিনি প্রকাৰ প্ৰমাণৰ বিষয় নাছ

17

গোপীনাথ চক্রবর্তী।

9 December 2023
0
0
0

কলঙ্ক ভঞ্জন। কৃষ্ণের চরণ ধবি, বোলে বাধা বজেশ্ববা শুনাচে মুবলা দাবী, মোর মনো দুঃখ। গাও ত সিগিলা আছে গিরি, সকলে বলে বাচরা ভিবি, এই দুঃখে উল্যারা নবো মুখ। যদি ফুৰিবা যান্ড করবো বাড়া, আতিল যেঢ় বব গ

18

বলিনাৰায়ণ বড়া।

11 December 2023
0
0
0

উচ্চশিক্ষা। আসাম ভাৰতবৰ্ষৰ পিচ পৰিণাকা প্রদেশবিলাকৰ ভিভবত গল্প। বাস্তবিকে যি দেশত সুশিক্ষিত, ধনী আক ব্যবসায়ী মাশুহব সংখ্যা তাকৰ সি আজি কালিৰ সভ্য আৰু আগবাঢ়া দেশবিলাকৰ সমকক্ষ হব নোৱাৰে। অসমীয়া মানুহ অ

19

মাধবচন্দ্ৰ বৰদলৈ। (বায়বাহাদুৰ)

11 December 2023
1
0
0

অসমীয়া সাতকাণ্ড ৰামায়ণ। BIR BIKRAM LIBRARY. E Agartala w অতিপূর্বের গোটেই অসম দেশকে কামৰূপ বুলিছিল ইয়াৰ সীমা পূবে দিকৰাই আক পশ্চিমে করতোরা, সুতৰাং বর্ত্তমান সময়ৰ ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ উপত্যকা প্রদেশ খণ্ডকে ক

20

কমলাকান্ত ভট্টাচার্য্য।

12 December 2023
1
0
0

অসমৰ উন্নতি। শিতানত আঁকা প্ররন্ধটি আজি আপোন দেশী ভাই সকলৰ ওচৰত আলচ পাতি চাও। "অসমৰ উন্নতি" এই কথাষাৰি এবাৰ উশাহ নিশাহত অন্য নিয়া কৰোঁতেই ওৰ পৰে। চিন্তাৰ বাটত হতাশে টানকৈ ভেঙ্গাৰ মাৰি আগচি ধৰে। শিক্ষি

21

কমলাকান্ত ভট্টাচার্য্য।

12 December 2023
0
0
0

অসমৰ উন্নতি। শিতানত আঁকা প্ররন্ধটি আজি আপোন দেশী ভাই সকলৰ ওচৰত আলচ পাতি চাও। "অসমৰ উন্নতি" এই কথাষাৰি এবাৰ উশাহ নিশাহত অন্য নিয়া কৰোঁতেই ওৰ পৰে। চিন্তাৰ বাটত হতাশে টানকৈ ভেঙ্গাৰ মাৰি আগচি ধৰে। শিক্ষি

22

পূর্ণিমাৰ ৰাতিলৈ চাই।

12 December 2023
0
0
0

জোনাক বাতিটা রূপহী কাটিী শুরায় জগত কিনো বিতোপন, নিচুক জগত নিদ্রাৰ কোলাত এনেনো গভীব নিদিলে আশ্রয় আজি কিয় মন নেষাও টোপনি কোনে মন্ত্র মাতি হবিলে চেতন কি কারণে আজি টোপনি নাই, শান্তি কোলা পাতি ম

---

এখন কিতাপ পড়ক